Γενέθλια 11 ετών

Αγαπημένε μου Φίλιππε

Χρόνια σου πολλά! 11 ετών σήμερα θα γινόσουν παιδί μου.

Πέρασε τόσος καιρός.Η ζωή μου άλλαξε τόσο πολύ από την νύχτα που σε αποχαιρέτησα για πάντα. Πέθανα και εγώ μαζί σου. Ζωντανή νεκρή ήμουν για κάμποσο καιρό, μέχρι που σιγά σιγά με τεράστια προσπάθεια, με υπέρμετρη υπομονή και φυσικά με οδηγό πάντα εσένα και την δύναμη της αγάπης μας ξεκίνησα και πάλι να ανασαίνω.

Δειλά βρήκα έναν τρόπο να κουβαλάω αυτόν τον βράχο μέσα μου, ένας ατελείωτος βαθύς πόνος, σύντροφος. Είναι πάντα εκεί, βουβός πλέον μα να σου θυμίζει επανηλειμμένα πως ένα από τα παιδιά μου δεν ζει πια, δεν θα μεγαλώσει δεν θα γεράσει, δεν αναπνέει σε αυτήν την γη.

Άδικη η ζωή, σου παίρνει ότι πιο πολύτιμο έχεις δημιουργήσει, σου κλέβει την χαρά μέσα από τα χέρια την ώρα που αισθάνεσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Κρατάς την απόλυτη ευλογία μέσα σου το μωρό σου, νοιώθεις Θεός από αυτήν την αξέχαστη γλύκα που σου χαρίζει το παιδί σου ενδομήτρια ανυπομονείς να ζήσεις το μεγαλείο της γέννησης και τότε έρχεται η πραγματικότητα να σε ισοπεδώσει.

Έτσι βίαια όπως πέθανες εκείνο το ξημέρωμα των Χριστουγέννων έτσι βίαια μπήκες στην ζωή εκείνο το ξημέρωμα του Αυγούστου που γεννήθηκες. Σε ζητούσα στην μαία... « Που είναι το παιδί μου; » απάντηση καμία. Μέχρι που ήρθε ο γιατρός και ο μπαμπάς σου να μου ανακοινώσουν φανερά ανήσυχοι και οι δυο πως το μωρό βρίσκεται στην μονάδα εντατικής θεραπείας, η κοιλίτσα σου ήταν φουσκωμένη« κάποιος όγκος φαίνεται πως βρίσκεται μέσα του.»

Ξύπνησα στον απόλυτο εφιάλτη , αισθάνθηκα εκείνη την στιγμή πως βγήκα από το σώμα μου, με παρακολούθησα από μακριά σε εκείνον τον διάδρομο ξαπλωμένη στο φορείο να κλαίω σιγανά από απελπίσια για το γλυκό μου μωρό που τόσο πολύ περίμενα να πάρω στην αγκαλιά μου. Το μυαλό μου αδυνατούσε να καταλάβει, ένοιωσα πως βούλιαξα κάπου πολύ σκοτεινά. Βρισκόμουν σε σοκ.

Για σχεδόν 5 μήνες παλέψαμε μέρα νύχτα, όλοι μαζί το προσωπικό της ΜΕΝΝ, εμείς οι γονείς σου μα κυρίως εσύ παιδί μου εσύ ήρωα μου για να ζήσεις. Έφτασες τόσο κοντά Φίλιππε! Ήσουν τόσο γενναίος, ήσουν και θα είσαι το πιο δυνατό άτομο που έχω γνωρίσει.Με έκανες τόσο περήφανη, σε ευχαριστώ που με διάλεξες για μητέρα σου. Μου λείπεις αφάνταστα, τα μάτια σου, η μυρωδιά σου ανεξίτηλη.

Η ζωή απρόβλεπτα όμορφη στην πορεία μου χάρισε τρία υγίεστατα και πανέμορφα παιδιά. Δύο γιους και μία κόρη. Τα αδέρφια σου τα οποία γνωρίζουν για εσένα, επισκέπτονται συχνά το μνήμα σου και σε αγαπούν χωρίς να σε γνωρίζουν. Το όνομα σου ακούγεται συνεχώς στο σπίτι μας, η φωτογραφία σου βρίσκεται πάντα δίπλα από τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας, η ψυχούλα σου σαν να είναι εδώ γλυκό μου αγγελούδι και ας μην κατάφερες ποτέ να ζήσεις σε αυτό σπίτι.

Εύχομαι κάπου να υπάρχεις Φίλιππε, αν και ειλικρινά φοβάμαι πως ο χρόνος που είχαμε σε αυτήν την ζωή ήταν και ο μοναδικός.

Οι μήνες που ζήσαμε μαζί ήταν τόσο δυνατοί, μου φάνηκαν σαν δεκαετίες, ήταν τέτοια η υπερπροσπάθεια ο αγώνας ζωής και θανάτου καθημερινός, η αγάπη μας σπουδαία και αγνή δεν φθάρθηκε από την καθημερινότητα, για εμάς κάθε μέρα που είχαμε κοντά σου ήταν ένα δώρο. Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω παιδί μου. Σε ευχαριστώ που ήρθες σε αυτήν την ζωή σε ευχαριστώ που υπόμεινες τόσο πόνο προκειμένου εγώ να σε έχω έστω και για τόσο λίγο.

Θα σε αγαπώ για πάντα, για πάντα θα ζεις μέσα μου, τα δάκρυα μου για εσένα δεν θα στερέψουν ποτέ!

Καλή αντάμωση αγγελούδι μου.