5 χρόνια

Πολυαγαπημένε μου Φίλιππε,

Σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια. Τα ξημερώματα στις 04.05, 04.05 ήταν η ώρα που σταμάτησε η καρδιά σου να χτυπά και κατά κάποιο τρόπο και η δικιά μου. Πάγωσε. Έσπασε.

Ο θρήνος για το παιδί που πεθαίνει δεν έχει τελειωμό. Έρχεται σαν το τσουνάμι. Έρχεται κάθε Δεκέμβρη στις 25 που έφυγες, κάθε Αύγουστο στις 7 που γεννήθηκες, κάθε Νοέμβρη στις 14 που θα ήταν η ονομαστική σου εορτή. Έρχεται απροσδόκητα, εκεί που δεν το περιμένεις, στα καθημερινά και σε τυλίγει. Σε ρουφάει, σε πάει σε εκείνο το σκοτεινό, αδιέξοδο μέρος, σε αυτό. Σε αυτό που δεν θέλει κανείς μας να βρεθεί. Εκεί που πιστεύεις πως το έχεις νικήσει, τότε έρχεται. Σε γεμίζει πόνο, φόβο και θυμό, έναν θυμό που σε κρατάει ξάγρυπνο βράδια ολόκληρα. Και περιμένεις να φύγει και αυτό το κύμα για να αναπνεύσεις ξανά.

Είναι πάντα εκεί ο πόνος. Βαθιά κρυμμένος στην καρδιά σου. Είναι εκεί δίπλα από την χαρά. Δεν την σκεπάζει πια. Ζει μαζί της, παράλληλα. Είναι εκεί όπως και εκείνος, όπως και η αγάπη σου για εκείνον. Καλά βαθιά κρυμμένη και τόσο μα τόσο ζωντανή. Ουρλιάζει πόσο πολύ τον επιθυμεί, πόσο πολύ λαχταρά να τον δει, να τον αγκαλιάσει για μια στερνή φορά. Πως αλλιώς; Αφού είναι το μωρό σου και το θες πίσω. 'Ερχεται ο πόνος, έρχεται και φεύγει, ξανά και ξανά. Είναι φίλος πια. Έγινε δύναμη. Ήρθε ακόμα και την πρώτη μέρα του Μιχαήλ μου στον παιδικό σταθμό. Χαρά και λύπη μαζί. 

Γιατί; Γιατί δεν σε πήγα και εσένα στο σχολείο Φίλιππε;;; Γιατί να σε χάσω; Ποτέ δεν θα σου πω αντίο παιδί μου. Ελπίζω να ξέρεις πως τίποτα και κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την αγάπη μου για εσένα. Εύχομαι να κατάλαβες, πως θα έδινα και την ζωή μου για να ζούσες. Πως θα τα έκανα όλα από την αρχή, έστω για να έχω αυτόν τον λίγο χρόνο μαζί σου. Για πάντα θα μου λείπεις. Για πάντα θα σε αγαπώ! Θα σε ψάχνω παντού και πάντα!

Ο Φίλιππος ήταν ένα πολύ όμορφο μωρό με καστανά ίσια απαλά μαλάκια και ωραία ψηλά άκρα. Με πανέμορφα σκούρα εκφραστικά μάτια με πλούσιες βλεφαρίδες. Ένα αξέχαστο γλυκό πρόσωπο, με μαγουλάκια. Ήταν το πιο δυνατό, το πιο ήσυχο, το πιο ήρεμο μωράκι, παρόλο την κόλαση που βίωνε καθημερινά. Η ζωή του ήταν ένας αγώνας και εκείνος ήταν ένας σπουδαίος μαχητής που μας έμαθε να παλεύουμε και να αγαπάμε δίχως όρους και όρια. Δεν καταφέραμε να τον σώσουμε, μα εκείνος έσωσε εμάς τόσες φορές. Ποτέ δεν θα βρω λογική στον αφόρητο πόνο που ένοιωσε και στον άδικο θάνατο του.

Οι άνθρωποι γύρω μου προσπαθούν να ωραιοποιούν τέτοιες τραγωδίες σαν και την δική μας, λέγοντας θεωρίες για ανώτερους σκοπούς, λόγους, σχέδια και πεπρωμένα. Όλες αυτές τις κοινοτυπίες που σου προκαλούν αναγούλα κάθε φορά που τις ακούς. Μα εγώ ξέρω καλά πως μονάχα αν έχεις περάσει την πόρτα μιας εντατικής ή ενός ογκολογικού παιδιατρικού νοσοκομείου, τότε ξέρεις καλά τι θα πει αγώνας. Ένας πόλεμος. Διαλυμένες ψυχικά οκογένειες, απελπισμένοι γονείς. Μονάχα αν το έχεις βιώσει, ξέρεις τι θα πει άνισες μάχες με την φριχτή αρρώστια. Δυσνόητοι ιατρικοί όροι που τους ακούς και μετά τρέχεις να διαβάσεις για να καταλάβεις ακριβώς από τι πάσχει το παιδί σου. Για να το νικήσεις, να το νικήσετε, γιατί μαζί του πάσχεις και εσύ. Γνωρίζω καλά, τι θα πει να καταρρέεις σε ένα διάδρομο ενός παιδιατρικού νοσοκομείου κλαίγοντας για την κακή τύχη του νεογέννητου γιου σου παρακολουθώντας παράλληλα και ένα εξάχρονο καραφλό αγοράκι, ξαπλωμένο στο φορείο να φωνάζει ανακουφισμένος στην μαμά του, βγαίνοντας από το χειρουργείο για την αφαίρεση του φλεβικού καθετήρα HICKMAN,“Μου το έβγαλαν μαμά!” Δεν μπορείς να μιλάς αν δεν έχεις κοιτάξει αυτά τα μάτια, αυτά τα αθώα μάτια ενός παιδιού που αδυνατεί να καταλάβει τι του συμβαίνει και γιατί, μα παλεύει περήφανο για να κερδίσει την ζωή του. Δεν μπορείς να μιλάς αν δεν πήρε “φωτιά”  το  δικό σου σπίτι, αν δεν ισοπεδώθηκε η ζωή σου από το θάνατο του παιδιού σου. Όχι δεν μπορείς να λες ότι θες! Δεν μπορείς να αναμιγνύεις σε αυτήν την φρίκη το Θεό. Δεν πρέπει, δεν μπορείς! Ποιος είσαι εσύ;;; Αφήστε τις εξηγήσεις και κρατήστε την άσκοπη φιλοσοφία για τους εαυτούς σας. Οι γονείς που έχουν θάψει ένα παιδί είναι πλέον υπερφυσικοί άνθρωποι, διότι στέκουν και προχωρούν στην ζωή μολονότι πέθανε το σπλάχνο τους. Είναι άτομα φιλεύσπλαχνα και μετά από το κακό που τους βρήκε είναι πιο πιθανόν να στηρίξουν εσάς στη δυσκολία παρά εσείς εκείνους στο κομμάτι του θρήνου. Σεβασμός και όχι πολλές πολλές κουβέντες στους γονείς που πενθούν τον θάνατο του παιδιού τους. Ακούστε τους και εξυπηρετήστε τους στα πρακτικά θέματα κυρίως. Δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα που θα μπορέσει αληθινά να τους ανακουφίσει, μονάχα η Ανάσταση του και η προσδοκία της αιώνιας ζωής που θα τους χαρίσει πίσω το πολύτιμο παιδί τους και αυτό πάλι ισχύει μονάχα για τους γονείς που πιστεύουν. Παραμείνετε διακριτικά δίπλα τους αν τους αγαπάτε αληθινά. Δώστε τους συχνά την ευκαιρία να αφηγηθούν το τραυματικό γεγονός του θανάτου. Ενθαρρύνετε τους να μιλήσουν για τις αναμνήσεις τους με το μωράκι τους, να επεξεργαστούν ξανά και ξανά τα γεγονότα ώστε τα ανείπωτα συναισθήματα τους να βρουν φωνή και διαφυγή. Παραμείνετε υπομονετικοί μαζί τους, πονούν πολύ. Ο θρήνος χρειάζεται χρόνο. Ποτέ δεν θα ξεχάσουν το παιδί, ούτε θα ξεπεράσουν την απώλεια.

Φίλιππε, ο Μιχαήλ κοιτάει την φωτογραφία σου. Συχνά μου την ζητάει και την τοποθετεί στο κόκκινο τραπεζάκι μαζί με τα παιχίδια του. Τελευταία με ρωτάει συνέχεια που είσαι. Λίγες μέρες πριν με ρώτησε αν το γλυκό μωράκι στην φωτογραφία πονάει, εξαιτίας του τραχειοσωλήνα σου, που δυστυχώς δεν μπορώ να κρύψω. “ Όχι δεν πονάει, όχι πια.”

”Και ξέρεις αγάπη μου γιατί είμαι σίγουρη πια γι'αυτό; Λόγω του πούπουλου που κρατούσε σφιχτά στο χεράκι του ο μικρός σου αδερφός όταν ήταν δύο ημερών στο μαιευτήριο που γεννηθήκατε και οι δυο.”

Μου έδειξες Θεέ μου, Μου τα ομολόγησες όλα εκείνην την ευλογημένη μέρα μέσω αυτού του μικρού φτερού που έτσι ανεξήγητα για τα ανθρώπινα, βρέθηκε στο χεράκι του Μιχαήλ μου.

Πέταξε ψηλά παιδί μου,

Επέστρεψες εκεί από όπου ήρθες

Πέταξες ψηλά Φίλιππε...

Ξέρω στ'αλήθεια πια, πως πάντα ήσουν ένας άγγελος, που ποτέ δεν προοριζόταν για την δική μας αγκαλιά.