6 χρόνια χωρίς εσένα

6 χρόνια αγαπημένο μου παιδί.

6 χρόνια σαν σήμερα που έφυγες από κοντά μας. Δεν γίνεται ποτέ να σε ξεχάσω. Δεν γίνεται ποτέ να πάψω να σε αγαπώ.

Ανήμερα στην ονομαστική σου εορτή, στην καθιερωμένη μας επίσκεψη με τον μπαμπά σου στο κοιμητήριο όπου αναπαύεσαι ψυχή μου, ο νους μου κλωνίστηκε.

Την μεγάλη μου θλίψη διέκοψε μια σκέψη φριχτή, ένας λυγμός ακολούθησε και δάκρυα. Ασταμάτητα δάκρυα και ύστερα αυτή η πικρή βαθιά συνειδητοποίησηση πως δεν θα σε ξαναδούμε ποτέ πια Φίλιππε. Πως αυτό ήταν. Πάει τέλειωσε. Ότι ζήσαμε, ζήσαμε. Πως όλα, όλα είναι μάταια. Αυτοί οι 4 μήνες και 18 ημέρες που μου άλλαξαν για πάντα τη ζωή. Μονάχα αυτούς, μονάχα αυτούς θα έχω από εσένα. Και ύστερα λέω όχι δεν μπορεί. 

Ποιος Θεός φέρνει στον κόσμο ένα παιδί για να το βασανίσει και μετέπειτα να του στερήσει για πάντα τη ζωή, τους γονείς του που τόσο το αγαπούν. Από 18 ημερών ξεκίνησες το χημιοθεραπευτικό σου σχήμα.Ήσουν τόσο μικρούλης και η ασθένεια τόσο μεγάλη. Ένας άνισος αγώνας από την πρώτη στιγμή. Ένα γολγοθάς που εκατομμύρια φορές αναρωτήθηκα, λύγισα φώναξα Θεέ μου...

Γιατί όχι σε εμένα;Τι έφταιξε το μωρό μου, τι έκανε για να υποφέρει τόσο;

Και αργότερα στο ογκολογικό τμήμα του νοσοκομείου, είδα και άλλα παιδάκια σαν το δικό μου. Όχι άλλο τόσο μικρό, έβλεπα όμως κάθε εβδομάδα που ενημερωνόμουν για την πορεία της υγείας σου από τους ογκολογούς, πολλά δυστυχώς πολλά παιδάκια. Πολλές μανούλες ηρωίδες, μα διαλυμένες ψυχικά και σωματικά από έναν αγώνα ζωής και θανάτου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα ματάκια αυτών των παιδιών και θα ήθελα να υπήρχε ένας τρόπος να κλείσω τα στόματα όλων αυτών που υποστηρίζουν πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αυτών που δεν έχουν χάσει ότι περισσότερο έχουν αγαπήσει σε αυτή τη ζωή. Που δεν έχουν χάσει το παιδί τους και απλά φλυαρούν πάνω στον αβάσταχτο πόνο του άλλου.Του γονιού που έχει παρακολουθήσει το κορμάκι του πολύτιμου του μωρού να λιώνει μέρα με την μέρα από τα φάρμακα, από τις βελόνες απ΄όλα αυτά που γίνονται για εκείνο με απώτερο σκοπό φυσικά να του σώσουν στο τέλος την ζωή!

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα μάτια σου Φίλιππε που μου έλεγαν πόσο πολύ θέλεις να ζήσεις.

ΟΧΙ δεν υπάρχει κανένας αρκετά καλός λόγος για να βασανίζονται τόσα παιδιά το ακούς;

Ποιος Θεός χωρίζει τόσο βίαια μια μάνα από ένα παιδί;

Ποιος; Όχι ο δικός μου σκέφτομαι...

Μην ξεχνάς, μην ξεχνάς τι περάσατε εσείς οι τρεις σε παρακαλώ. Νοιώσατε τόσα πολλά, μαζί ζήσατε τόσα θαύματα. Μονάχα εμείς το ξέρουμε μονολογώ.Μέσα σε λιγότερο από 5 μήνες ζήσαμε 10 ζωές μαζί... Μην το ξεχνάς, μην ξεχνάς με παρακαλώ.

Και κάπως έτσι ανακουφίζομαι ξανά, ελπίζοντας πως μια μέρα θα σε πάρω και πάλι αγκαλιά.

Μου λείπεις Φίλιππε πολύ ,τόσο που ο πόνος πολλές φορές με ακινητοποιεί. Είναι φορές που με λυτρώνει και άλλες που με σκληραίνει με κάνει να λησμονώ, με απελπίζει... Μου μαυρίζει την ψυχή.

Μα στο τέλος επιλέγω πάντα να πιστεύω πως η αγάπη μας είναι αιώνια και πως μαζί θα ζήσουμε για πάντα. 

Άγγελε μου πόσο σε αγαπώ!

Απόψε στα ουράνια σου γενέθλια βρήκα αυτό το όμορφο ποίημα για να ταυτιστώ.

 

Το σπίτι γέμισε με λύπη

και με σταχτή πικρό καπνό.

Φεύγεις και ρήμαξαν οι κήποι

χωρίς γαλάζιο ουρανό.

 

Το σπίτι γέμισε με νύχτα

κι απ’ το βοριά κι απ’ το νοτιά.

Ποιος θα σηκώσει απ’ την καρδιά μου

ετούτη την πικρή φωτιά;

 

Το σπίτι γέμισε μ’ αστέρια

και με τ’ Αυγούστου τα πουλιά.

Ρίζωσ’ η λύπη στ’ άδεια χέρια.

Νεκρό ποτάμι τα φιλιά.

 

Μάνος Ελευθερίου "Ρημαγμένοι Κήποι