8 Χρόνια

Αγαπημένε μου Φίλιππε,

8 χρόνια πέρασαν από εκείνην την νύχτα των Χριστουγέννων. 8 χρόνια από εκείνο το μαύρο ξημέρωμα. 8 χρόνια που έφυγες από κοντά μας. 8 χρόνια και εγώ ακόμα δυσκολεύομαι να το κατανοήσω. Να καταλάβω το γιατί να αποδεχθώ γιατί σου συνέβη ότι σου συνέβη. Γιατί από την γέννηση σου έφερες έναν τέτοιο θανατηφόρο όγκο που αφού πρώτα σε βασάνισε αρκετά επώδυνα στο τέλος σου στέρησε την ζωή.

Έδωσες τόσες μάχες γλυκό μου παιδί, τόσους μήνες πάλεψες αγώνα έκανες για να ζήσεις. Όλοι πιστέψαμε σε εσένα Φίλιππε πιστέψαμε στην αστείρευτη δύναμη σου. Όλοι μας ελπίσαμε, ελπίσαμε πως θα τα καταφέρεις πως στο τέλος θα νικήσεις. Ήταν τόσο άδικο αγωνίστηκες τόσο σκληρά για να γίνεις καλά. Δεν έπρεπε να είχες τέτοιο τέλος. Άνισος ο αγώνας σου όμως παιδί μου. Θεριό η ασθένεια στο βρεφικό σου κορμί. Τόσα δηλητήρια σου δώσαμε που να αντέξεις.

Μα δεν σου αξίζουν τα μοιρολόγια, ψυχές σαν εσένα μόνο να τις θαυμάζουν πρέπει. Ήσουν και θα είσαι για πάντα ένας μαχητής. Ένας ήρωας, ο δικός μου ήρωας!

Αχ παιδί μου κατέληξα να ωραιοποιώ μια αβάσταχτη κατάσταση. Το θάνατο του ίδιου μου του παιδιού. Χρειάστηκε να αλλάξω να μετασχηματιστώ σε διάφορες μορφές για να αντέξω τον πόνο. Να μπορέσω να διαχειριστώ αρχικά την ασθένεια σου, έπειτα την θεραπεία σου και τέλος τον τρομερό θάνατο σου. Έγινε μια έκρηξη μέσα μου και μια αφόρητη παραίτηση από οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προσφέρει μια κάποια συναισθηματική ανακούφιση. Έγινες ο οδηγός μου η δύναμη μου. Εσύ ήσουν αυτός που από την αρχή μας έδινες κουράγιο, το πείσμα σου για να ζήσεις, εσύ αγάπη μου εσύ και μονάχα εσύ. Κάθε μέρα κοντά σου ήταν σαν να ζούσα μια ολόκληρη ζωή. Μαζί σου έζησα τα πάντα. Γνώρισα την μητρότητα την αγάπη άνευ όρων, την ανιδιοτέλεια σε μια σχέση τόσο καρμική. Και τέλος έζησα και τον θάνατο σου. Το θάνατο που σε πήρε έτσι απλά μετά από τόσο αγώνα, έναν αγώνα ζωής και θανάτου, μέσα από την αγκαλιά μου.

Πόσο τυχερή νοιώθω που μέσα από τα δικά μου χέρια έφυγες από αυτόν τον κόσμο, όπως ήρθες από εμένα έτσι και από εμένα έφυγες.

Που είσαι παιδί μου;  Εύχομαι κάπου να υπάρχεις, εύχομαι μια μέρα να σε ξαναβρώ. Είναι αβάσταχτο να μην σε έχω. Είναι αδιανόητο να γεννάς ένα παιδί και να το αποχαιρετάς για πάντα λίγους μήνες αργότερα. Το στήθη σου να στάζουν γάλα και εσύ να στέκεσαι παγωμένη στην κηδεία του. Να είσαι και εσύ κυριολεκτικά νεκρή απλά εσένα να έχουν ξεχάσει να σε θάψουν. Γιατί; Μονάχα ένα γιατί να ρωτάς. Γιατί στον Φίλιππο; Τι έκανε το μωρό μου για να τα τραβήξει όλα αυτά και στο τέλος να πεθάνει. Τι κάναμε εμείς και σε ποιον για να αξίζουμε κάτι τέτοιο.

"Υπομονή μου έλεγαν κάνε, μια μέρα θα γίνει καλά το μωρό σας και θα τα ξεχάσατε όλα."

 Υπομονή έκανα και εγώ που τον έβλεπα να πονάει, υπομονή έκανα και εγώ που ήταν σχεδόν ολόκληρη την ζωή του διασωληνωμένος και δεν μπορούσα να τον πάρω όποτε ήθελα όποτε έκλαιγε αγκαλιά για να τον παρηγορήσω. Υπομονή έλεγα μέσα μου και έσφιγγα τα δόντια μου για να μην ουρλιάξω για να μην καταρρεύσω. Υπομονή μέχρι που πέθανε το μέχρι τότε μονάκριβο παιδί μου και τότε δεν ήξερα πια τι θα έπρεπε να κάνω. 

"Υπομονή μου ξαναείπαν".

Και έτσι έκανα και κάνω και έμαθα να αντέχω και 8 χρόνια αργότερα να μπορώ να τον νικώ τον πόνο. Κατάφερα να βρω έναν τρόπο να ζω και να ζω πλέον με αληθινή ευτυχία δίπλα στον μπαμπά σου και στα δύο αδέλφια σου, ταυτόχρονα με την απώλεια σου Φίλιππε, παράλληλα με τον θρήνο.

Χαρά και λύπη μαζί.  Ανακάλυψα πως μέσα σε αυτό το ταξίδι της απόλυτης θλίψης και απελπισίας αν προσπαθήσεις να προχωρήσεις προς το φως η χαρά θα σε ξαναβρεί. Το γλυκό σου παιδί θα το κρατάς για πάντα στην καρδιά σου, με περηφάνια θα βρίσκεται μέσα σου σαν το πιο ακριβό θησαυρό που κανείς και κανένας θάνατος καμία σκληρή πραγματικότητα δε μπορεί να σας χωρίσει.

Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω Φίλιππε μου. Μου λείπεις πάντα και σε αγαπάω πάρα πολύ. Με καθόρισες η ζωή σου τόσο σύντομη μα τόσο σπουδαία. Τρίτη δημοτικού θα πήγαινες τώρα, τρία αγόρια θα είχα αν ζούσες. Τρεις γλυκιές ψυχούλες θα φώτιζαν καθημερινά την ζωή μου. 

Την φωτίζεις όμως ακόμα να ξέρεις καλό μου παιδί. Είσαι το αστεράκι της μαμάς το αιώνιο το ουράνιο αγγελούδι της! Θυμάμαι τα γλυκά σου ματάκια και κλαίω. Μυρίζω ακόμα την επιδερμίδα σου και χαμογελώ. Χαιδεύω ακόμα εκείνην την απαλή πλατούλα σου και ονειροπολώ!

Σε αγαπήσαμε τόσο πολύ! Σε θέλαμε υπερβολικά μωρό μου κάναμε τα πάντα για να σε βοηθήσουμε για να γίνεις καλά παλέψαμε με νύχια και με δόντια και εμείς μαζί σου για να ζήσεις, λεπτό δεν χάσαμε το κουράγιο μας την πίστη μας σε εσένα.

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

Πέτα ψηλά! Λάμψε για να μου δείχνεις πάντα το φως!

Πιστεύω σε έναν δρόμο που θα περπατήσουμε μαζί. Πιστεύω στην αθανασία της ψυχής. Πιστεύω σε εσένα Φίλιππε!

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Στου θεού την αγκαλιά,
παιδάκι μου, κοιμήσου
κι απ΄τους αγγέλους ζήτησα
να μη σου τραγουδήσουν
από τον ύπνο το γλυκό
να μη σε ξυπνήσουν. 

Στου θεού την αγκαλιά,
παιδάκι μου, κοιμήσου
κι απ’ τους αγγέλους ζήτησα
τ’ αστέρια όλα να σβήσουν
φως να μη δω και θυμηθώ
τ’ αστέρι μου πως ήσουν.  

Νικηφόρος Τζιμιτζάς