Δεν υπάρχουν καλούπια για τον πόνο

Μέσα από την διαδικασία του θρήνου, πέρα από την οδύνη μα και τον θυμό της απώλειας του Φίλιππου, ανακάλυψα νέες δυνάμεις, καινούργια αποθέματα αγάπης και υπομονής. Μέσα από τον θρήνο άφησα πίσω μια γυναίκα και βρήκα κάποια άλλη. Μια γυναίκα που δεν φοβάται να αγαπήσει και να χάσει.

'Ομως τόσα αναπάντητα ερωτήματα.. Γιατί εκείνοι, οι ακατάλληλοι, εκείνοι που νοιώθουν το μεγάλωμα ενός παιδιού σαν μια δυσβάσταχτη υποχρέωση και όχι σαν μια αληθινή ευλογία.. να τα έχουν ΟΛΑ! Και οι άλλοι που γεννήθηκαν έτοιμοι γονείς ή έγιναν με το πέρασμα του χρόνου, να είναι αναγκασμένοι για το υπόλοιπο της ζωής τους να σηκώνουν τον πιο μεγάλο σταυρό.. Να ζουν μ'ένα τέτοιο φορτίο ενώ τους αξίζει μονάχα η χαρά! Πως να καταλάβω το αδιανόητο.. Να εξηγήσω το παράλογο.. Δεν βρίσκω λογική, αιτία και απάντηση. Βαρέθηκα να συναντώ ανθρώπους που ενώ ήθελαν όσο πιο πολύ στον κόσμο να αποκτήσουν παιδιά, τώρα που τα έχουν να παραπονιούνται για το πόσο άλλαξε η ζωή τους, για το πόσο κουράζονται από εκείνα, πραγματικά με θυμώνει αυτό και ιδιαίτερα όταν κάποιοι παραπονιόντουσαν σε εμένα για ασήμαντα πράγματα λίγους μήνες μετά που χάσαμε τον Φίλιππο. Σκεφτόμουν πόσο άδικο και άκαρδο είναι αυτό απέναντι σ'έναν γονιό που μόλις πέθανε το μοναχοπαίδι του και πως θα έκανα τα πάντα για να γυρίσει το παιδί μου, για να με αφήνει ξάγρυπνη, για να πλένω μια στοίβα ρούχα, για να έχω χρόνο μόνο γι'αυτόν. Δεν με λύγισε η αρρώστια του, ότι δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω, να τον σώσω αυτό με λύγισε, αυτό με στοιχειώνει και ας κάναμε τα πάντα για εκείνον. Άλλαξα τόσο πολύ, τώρα πια νοιώθω πως δεν έχω το περιθώριο να δικαιολογώ κανέναν που δεν πράττει τα αυτονοήτα. Μαλάκωσα με αυτούς που πονούν και σκλήρυνα με τους άλλους που δίνουν μονάχα πόνο.

Μέσα από τον θρήνο βρήκα και ανθρώπους σωστούς. Υπέροχους γονείς, ξεχωριστές μαμάδες που ξέρουν καλά να αφήνουν το σημάδι τους και να προσφέρουν απλόχερα την αγάπη και την βοήθεια τους σε όποιον την ζητήσει. Γνώρισα αληθινές γυναίκες με κότσια και πείσμα να σταθούν στα πόδια τους παρόλο που έζησαν το αδιανόητο.. να βιώνουν το αίσθημα του ακρωτηριασμού καθημερινά.. Αποχαιρέτησαν... Έθαψαν τα μωρά τους.. Τα μπουμπούκια μας... Μια από αυτές τις γυναίκες είναι η Γιάννα που σήμερα με αφορμή τα ουράνια γενέθλια των παιδιών της, μας εμπιστεύεται και μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματα της για τα αγγελούδια της.

Αυτήν την γλυκιά μητέρα θα την βρείτε να γράφει καταπληκτικά στο http://otangennithikaxana.blogspot.gr/.

 

Δεν υπάρχουν καλούπια για τον πόνο 

Τι να γράψω; Πως να ξεκινήσω; Για τι ακριβώς να μιλήσω; Πόσες λέξεις πρέπει να εφεύρω για να εκφράσω την σπουδαιότητα,το βάθος όλων αυτών που νιώθω;  

Τον Γενάρη, από τις 15 και μετά, τον πέρασα με το να μου κόβεται η ανάσα κάθε τρεις και λίγο, μόνο με την ιδέα πως έρχεται ένας ακόμα Φλεβάρης. Και μετά ο Μάρτης. Μια ακόμα θλιβερή επέτειος. Και μετά άλλη μια. Άλλη μια χρονιά μακρυά από τα πρώτα δυο παιδιά μου. Άλλη μια φορά να ανακαλύπτω πως τα συναισθήματα ρέουν ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, πολλές φορές ακόμα πιο δυνατά και επίπονα από την πρώτη φορά. 

Πως να εξηγήσω πως νιώθω; Πως να σας εξηγήσω πόσο με πονάει που όσο περνούν τα χρόνια όλο και λιγότεροι θυμούνται τα μωρά μου; Πως να εξηγήσω πως αυτή η απώλεια θα με συντροφεύει για πάντα στον τρόπο που μεγαλώνω τον Δημήτρη-Γεράσιμο; Πως να σας εξηγήσω πως ακόμα και τώρα μου λείπουν οικτρά; Πώς να εξηγήσω πόσο απογοητεύομαι που όλο και περισσότεροι δεν θέλουν να μιλούν για τα αγγελούδια μου, ακυρώνοντας έτσι για μένα την αδιαμφισβήτητη ύπαρξη τους; Πως στο καλό να σας δώσω να καταλάβετε το συναίσθημα του να περνάς από τρεις σχεδόν τελειόμηνες εγκυμοσύνες και να κρατάς ένα μωρό στα χέρια σου και όχι τρία; Πως να σας εξηγήσω πόσο αφύσικο είναι αυτό; 

Παρότι εγώ η ίδια έχω πει άπειρες φορές πως αν ήταν να χάσω δυο παιδιά, προτιμώ τον τρόπο που έγινε, μιας και πρώτον δεν τολμώ να με συγκρίνω με γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στην πορεία, ακόμα και μόλις λίγες μέρες, εβδομάδες μετά, αλλά και επειδή μέσω της καθημερινής επαφής και των αναμνήσεων που δημιουργούνται νιώθεις πως είναι- και πιθανότατα είναι- πιο δύσκολη η απώλεια, μα η αλήθεια είναι πως πολλές, πολλές, πολλές φορές νιώθω πως η  φίλη μου η Ελευθερία έχει δίκιο. Ο πόνος δεν μετριέται. Δεν συγκρίνεται. Δεν μπαίνει σε καλούπια. 

Το παιδί σου είναι παιδί σου όσο λίγο ή πολύ έμεινε κοντά σου. Τέρμα και τελείωσε.Το αγαπάς με όλη σου την καρδιά. Και αν δεν έζησες ούτε μια πρώτη φορά μαζί του, αν δεν έχεις ούτε μια ανάμνηση μαζί του, θα το αγαπάς και θα πονάς για όλες αυτές τις πρώτες φορές, για όλες αυτές τις αναμνήσεις που δεν έζησες.  Θα σου λείπει πάντα και για πάντα. Όποτε και αν το σκεφτείς θα κλάψεις, όποτε μιλήσεις για αυτό απλά θα σπάσει η φωνή σου στην προσπάθεια να μην φέρεις σε δύσκολη θέση για μια ακόμα φορά τον συνομιλητή σου.  

Ναι η αλήθεια είναι μια και μοναδική. Μου λείπουν. Κάθε μέρα- οικτρά. Και αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να με καταλάβεις. Και δεν στο εύχομαι.