Ένα λαϊκό παραμύθι

Με αφορμή τον Οκτώμβριο που είναι παγκοσμίως  μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίσης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα λαϊκό παραμύθι. Ένα παραμύθι για όλους εμάς που ελπίζουμε στην αιώνια ζωή και στην Ανάσταση των παιδιών μας. 

“ Ήταν μια φορά ένας άντρας που έπαθε την μεγαλύτερη συμφορά που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο. Πέθανε ο μικρός του γιος. Από τον θάνατο του γιου του, και για χρόνια ολόκληρα, ξάπλωνε την νύχτα και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει, και να κλαίει... ώς τα ξημερώματα.

Κάποια μέρα, λέει η ιστορία, εμφανίζεται στον ύπνο του ένας άγγελος και του λέει:

« Φτάνει πια... Πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς αυτόν».

« Κλαίω γιατί δεν αντέχω την ιδέα πως δεν θα τον ξαναδώ...» λέει ο άντρας.

Ο άγγελος τον λυπάται και του προτείνει:

«Θέλεις να τον δεις;»

Και αμέσως, χωρίς να περιμένει απάντηση, τον αρπάζει από το χέρι και τον ανεβάζει στον ουρανό. « Κοίτα...» τον προστάζει ο άγγελος, ενώ με το δάχτυλο κάνει νόημα στη λευκή γωνία, στο τέλος ενός δρόμου που ήταν στρωμένος με χρυσάφι.

Και αμέσως, αρχίζουν να περνάνε από μπροστά τους, ένα σωρό παιδάκια, ντυμένα σαν αγγελάκια, με μικρά φτερά κι ένα κερί αναμμένο στα χέρια. Αγοράκια και κοριτσάκια με αγγελικό πρόσωπο παρελαύνουν μπροστά τους, με απερίγραπτη έκφραση γαλήνης στα ροδομάγουλα προσωπάκια τους.

« Ποια είναι αυτά τα παιδιά;» ρωτάει ο άντρας.

Και ο άγγελος απαντάει:

«Είναι τα παιδιά που πέθαναν τα τελευταία χρόνια... Κάθε μέρα περνάνε έτσι από μπροστά μας. Είναι τόσο αγνά, που και μόνο το πέρασμα τους καθαρίζει από κάθε βρομιά ολόκληρο το σύμπαν.»

« Είναι ανάμεσα τους... και ο γιος μου;» ρωτάει ο νεοφερμένος.

« Και βέβαια τώρα θα τον δεις.»

Από μπροστά τους περνάνε ακόμα εκατοντάδες παιδάκια.

« Να, έρχεται» τον ειδοποιεί ο άγγελος.

Και πραγματικά. τον βλέπει ο πατέρας του να έρχεται ανάμεσα στα άλλα παιδάκια. Είναι πανέμορφος, λάμπει, γεμάτος ζωή, όπως ακριβώς τον θυμάται.

Υπάρχει, όμως, κάτι που τον στεναχωρεί. Από όλα τα παιδάκια, μονάχα ο γιος του έχει το κερί του σβησμένο...

Ενώ ο πατέρας αισθάνεται απέραντη λύπη για το παιδί του, ο μικρός τον βλέπει, τρέχει κοντά του και τον αγκαλιάζει.

Αγκαλιάζει και αυτός με δύναμη το παιδί, αλλά δεν αντέχει να μην το ρωτήσει για το θέμα που τον στεναχωρεί αυτήν τη στιγμή.

« Γιε μου, εσύ γιατί δεν έχεις φως; Δεν σου άναψαν το κερί όπως και σε όλα τα άλλα παιδάκια;»

« Και βέβαια, μπαμπά, κάθε πρωί μου ανάβουν το κερί όπως και σε όλα τα άλλα παιδιά. Όμως, ξέρεις τι γίνεται;

Κάθε βράδυ, τα δάκρυα σου το σβήνουν.»

Ο μικρός σκουπίζει με τα χεράκια του τα μάγουλα του πατέρα του και τον παρακαλά γλυκά:

« Σταμάτα να κλαις, μπαμπά... σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις.»

Πηγή: Χορχέ Μπουκάι “ Ο δρόμος των δακρύων ”.