Ένας Χρόνος Χωρίς Εσένα

Αγαπημένε μου Φίλιππε, ένας χρόνος πέρασε, ένας ολόκληρος χρόνος από την τελευταία μας αγκαλιά.. ένας χρόνος που έχω να δω τα γλυκά σου μάτια.. Ένας χρόνος.. από τη νύχτα που πίστεψα πως o ουρανός δεν θα ξημερώσει, η θάλασσα θα μείνει ακίνητη.. τα πουλιά θα πάψουν να κελαιδούν, τα λουλούδια ν'ανθίζουν..ΕΠΕΙΔΗ ΠΕΘΑΝΕ..ΠΕΘΑΝΕ..Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΟΥ..ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.. ΗΤΑΝ ΓΕΓΟΝΟΣ..ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΑΝΑ ΠΙΑ...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΕΦΕΡΝΕ ΠΙΣΩ....ΤΕΛΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΕΛΟΣ Η ΜΑΧΗ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ.. ΤΕΛΟΣ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ.. ΤΕΛΟΣ ΕΜΕΙΣ.. Η πιο δύσκολη νύχτα της ζωής μου.. αυτή η νύχτα.. το ξημέρωμα των Χριστουγέννων.. 04.05 το πρωί.. άκουγα τις καμπάνες από το εκκλησάκι του Παίδων, χαρμόσυνα να ηχούν την γέννηση του Θεανθρώπου και εσύ; ΈΦΕΥΓΕΣ.. ήταν οριστικό αυτή την φορά.. Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και ζητούσα από τον Θεό να μας λυπηθεί να δώσει ζωή στο σώμα σου. Μάταια ομως δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να σε σώσουμε, τα είχαμε κάνει όλα.. μέχρι την τελευταία στιγμή οι γιατροί και όλο το προσωπικό έδιναν μάχη για να κρατηθείς κοντά μας.. Δεν ήταν δυνατόν να σε χάσουμε μετά από τέτοιο αγώνα που έδινες καθημερινά για τόσους μήνες.. έφτασες τόσο κοντά παιδί μου για να γίνεις καλά.. έπρεπε να νικήσεις, σου άξιζε, πέρασες πολλά και ήσουν τόσο δυνατός!

Είμαι τόσο τυχερή που σε είχα, ακόμα δεν ξέρω τι καλό έκανα και σε ποιόν για να μου δώσει ο Θεός ένα αγοράκι σαν και εσένα.. γλυκό μου παιδί δε θα σε δω να μεγαλώνεις, δε θα μάθω ποτέ τι υπέροχος άνθρωπος θα γινόσουν. Όσα και να σου πω, οι λέξεις είναι φτωχές για να εκφράσουν την καρδιά.. την δύναμη της αγάπης μου για εσένα.. που είναι πέρα από τον Θάνατο πέρα από αυτήν την σκληρή πραγματικότητα της μητέρας που είναι αναγκασμένη να ζει χωρίς το πρωτότοκο παιδί της. Η μοναδική μου ευχή σε γονείς που συναντώ είναι να Δουν το Παιδί τους να Γερνάει. Να το αγαπούν και να του το δείχνουν κάθε στιγμή, να το αγκαλιάζουν κάθε μέρα σφιχτά. Τα παιδιά δεν μας ανήκουν έρχονται μέσω εμάς αλλά όχι από εμάς και ποτέ δεν πιστεύεις πως αυτό θα συμβεί σε εσένα, στο δικό σου το παιδί, βλέπεις, ακούς για τον θάνατο, φοβάσαι μα δεν πιστεύεις μέχρι και την ώρα που τον χάνεις πραγματικά, ότι έφυγε το δικό σου παιδί από την ζωή. Δυστυχώς για κάποιους είναι προνόμιο η υγεία, κάποιες δυνατές ψυχές, κάποια παιδικά γλυκά ματάκια εκεί έξω παλεύουν για να κερδίσουν την ζωή τους.. μεγαλώνουν πριν από την ώρα τους.. κάποιοι γονείς δίπλα μας βιώνουν μια επίγεια κόλαση ζώντας τον πόνο και ίσως και το τέλος του παιδιού τους. Εκείνη την στιγμή, όταν πεθαίνει το παιδί σου, η πιο σκληρή στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου, αφού ολοκληρωθούν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες, η θρησκευτική τελετή και τέλος η ταφή, νοιώθεις πως έχεις φύγει και εσύ μαζί του.. είσαι χαμένος, απαρηγόρητος, ματαιώση και όχι η ζωή δεν συνεχίζεται μετά από κάτι τέτοιο.. το ακούς και το ξανακούς.. όχι για τους γονείς.

Αυτό που συμβαίνει είναι τόσο μεγάλο που σε ξεπερνάει.. η αλήθεια είναι πως το πιο σημαντικό κομμάτι του εαυτού σου έχει πεθάνει, θα το αγάπας και θα το θρηνείς για πάντα μέχρι την ημέρα που θα ανταμωθείτε ξανά. Ο χρόνος προχωράει και βρίσκεις ψυχικά αποθέματα από τον Θεό, την οικογένεια, τις ομάδες αυτοβοήθειας και φυσικά από το χαμένο σου παιδί, γιατί η αγάπη και ο δεσμός δεν χάνεται ποτέ και ο στόχος σου είναι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος γονιός για εκείνον και για τα παιδιά που θ'ακολουθήσουν, να ζήσεις την ζωή που δεν μπόρεσε εκείνος να ζήσει, μια ζωή που θα είναι περήφανος για τους γονείς του.. Πεθαίνεις και ξαναγεννιέσαι μα τίποτα δεν αναιρεί την απώλεια του παιδιού σου. Αλλά εκείνος σου έδειξε τον δρόμο πριν καν τον περάσεις, σου έδειξε την ζωή και τον θάνατο μαζί, την αγάπη, την χαρά, την ελπίδα, την οργή, την απόγνωση, τα δάκρυα, αυτά τα δάκρυα που νομίζεις πως δεν θα τελειώσουν ποτέ, μα και τα χαμόγελα, σε αυτά τα χαμόγελα και σ'αυτά τα δάκρυα βρίσκεις δύναμη και ελπίδα ξανά γιατί πρέπει να τον ζήσεις τον θάνατο του παιδιού σου μέσα από τον πόνο θα έρθει η λύτρωση, μόνο έτσι θα καταφέρεις να μεταμορφωθείς και εσύ, Του το οφείλεις, εκείνος δεν τα παρατήσε ποτέ πάλεψε μέχρι το τέλος και εσύ το ίδιο λοιπόν δεν μπορείς να κάνεις πίσω, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα λιγότερο από αυτό που έκανε εκείνος..

Κάποιες μέρες είναι δύσκολες. Μας λείπεις πολύ, το σπίτι είναι γεμάτο φωτογραφίες σου, βοηθούν πολύ, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα, αποδέχομαι αυτό που νοιώθω και ελπίζω πως η αυριανή μέρα θα είναι καλύτερη. Μάθαμε πια ν'αντέχουμε, αναγκαστικά δεν έχεις άλλη επιλογή η ζωή δεν σε περιμένει και το παιδί σου είναι εκεί έχει την δικιά του θέση στην καρδιά σου, δεν τον ξεχνάς, τον κουβαλάς μαζί σου, θέλεις να του δείξεις ότι όμορφο βλέπεις, να μοιραστείς μαζί του τα νέα της οικογένειας, γιατί για εμάς ο χωρισμός αυτός είναι προσωρινός, συναντάς ανθρώπους και θες να μιλήσεις για το παιδί, αλλά ξέρεις τι Φίλιππε;

Είναι λίγοι αυτοί οι άνθρωποι που θα σε ακούσουν με την καρδιά τους και όχι με το μυαλό τους. Ελάχιστοι είναι αυτοί ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΕΙΣ, που θα σεβαστούν τον θρήνο σου και την υγιής ανάγκη σου, ως γονιός να μιλήσεις για το παιδί σου ξανά και ξανά όπως οι ίδιοι μιλούν για τα εν ζωή παιδιά τους. Είναι αλήθεια πως.. αρχίζω να πιστεύω πως εκείνοι δεν αντέχουν καν την ιδέα ότι μπορεί να χάσεις κάποια μέρα το παιδί και γι'αυτό σε πιέζουν με τον τρόπο τους να προχωρήσεις, γιατί απλά δεν αντέχουν την πραγματικότητα σου, δεν θέλουν να βλέπουν αυτήν την πλευρά της ζωής, ο πόνος μας αποτελεί απειλή για την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ και πάντα θα λένε διάφορα όπως "νέα είσαι θα κάνεις άλλο" ή "ευτυχώς που έγινε τώρα πάρα αργότερα και είχες δεθεί και άλλο μαζί του" και "Στα παλιά τα χρόνια οι γυναίκες έχαναν παιδιά" δεν είσαι η μόνη και άλλα πολλά τέτοια σκληρά σχόλια. Το παράξενο είναι ότι αυτοί που στα λένε αυτά και έχουν έτοιμες λύσεις και θεωρίες για τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού, για τον θάνατο του δικού σου παιδιού, που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σε ρωτήσουν για το πως ήταν το παιδί σου, θεωρώντας ότι το να μιλάς γι'αυτόν πονάει περισσότερο από το να σου πουν με ευκολία "Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ", την οποία κατάσταση δεν την επέλεξες, δεν σε ρώτησε η αρρώστια πριν σου χτυπήσει την πόρτα.. "να μπω"; Είσαι αναγκασμένος εφ'όρου ζωής να ζεις με τον θάνατο του πρώτου σου παιδιού, δεν επιθυμείς να είσαι το επίκεντρο, δεν βλάπτεις τον εαυτό σου ή τους γύρω σου, δεν προκαλείς, το μόνο που θέλεις είναι να σε ΑΚΟΥΣΟΥΝ και αυτό γιατί οι ίδιοι δείχνουν ανοιχτοί εξ'αρχής για κουβέντα, αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν έχουν ζήσει κάτι ανάλογο και όμως δείχνουν τόσο ειδήμονες και τόσο άνετοι με την απώλεια σου. Θέλω να ελπίζω στο ότι οι προθέσεις τους είναι καλές και πως μια μέρα θα μάθουν επιτέλους πως πρέπει να εκφράζονται ή και πως κάποιες φορές θα ήταν καλύτερο να σιωπούν.

Με ηρεμεί να σου γράφω.. με ηρεμεί όταν μιλάω για εσένα, γιατί την δύναμη σου, την ομορφιά της ψυχής σου. Για την αγάπη άνευ όρων που μου έδινες μ'ένα σου βλέμμα. Τόσες κουβέντες έκαναν τα μάτια μας εμάς παιδί μου.. Ξέραμε όμως πως άφηνες αυτήν την ζωή γεμάτος ΑΓΑΠΗ, από εμάς τους γονείς σου και από όλη την μονάδα που πάλεψε μαζί σου!! Ένα μωράκι που το πίστεψαν και το αγάπησαν τόσοι πολλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν και έγιναν αληθινή οικογένεια μέσα σε έναν τέτοιο αγώνα ζωής και θανάτου. Σας Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Αγαπημένε μου Φίλιππε, από την ημέρα που έφυγες, δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην σε σκεφτώ, λεπτό δεν έπαψα να σε αγαπώ.. το τελευταίο καιρό έρχεσαι και στα όνειρα μου και μοιάζουν τόσο αληθινά, έχουν διάρκεια και έτσι προλαβαίνω να σου δώσω πολλά φιλιά, πολλές σφιχτές αγκαλιές  σε λέω πάντα αγάπη μου. Στα όνειρα μου είσαι πάντα ζωντανός και είμαστε πάντα ευτιχισμένοι, είμαι γεμάτη, γιατί είσαι εδώ ξανά και όταν ξυπνάω η γαλήνη παραμένει και τότε καταλαβαίνω πως δεν έχεις φύγει στ' αλήθεια, είσαι μαζί μου, είσαι παντού, ίσως να επικοινωνούμε διαφορετικά πια.. σε αυτό το μέρος αγάπη μου μεταξύ ύπνου και πραγματικότητας που κανείς δεν μπορεί να μας βρει και να μας χωρίσει.. Εκεί πάντα θα σε περιμένει η μαμά..