Γενέθλια

Αγαπημένε μου Φίλιππε,

Σαν σήμερα πριν από 3 χρόνια στις 03.05 τα ξημερώματα γεννήθηκες. Σαν σήμερα πριν από 3 χρόνια ήρθες σε αυτή τη ζωή, για να φύγεις 5 μήνες αργότερα, αφήνοντας πίσω σου τον πιο ανείπωτο πόνο, την πιο μεγάλη πληγή. Σαν σήμερα γεννήθηκε ένας γενναίος μαχητής, μια θαρραλέα ψυχή. Σαν σήμερα πριν από 3 χρόνια και για τους μήνες που ακολούθησαν, έζησα τις πιο δύσκολες στιγμές. Εκείνες τις στιγμές.. αυτές τις απερίγραπτες.. που σου δίνουν τα πιο τεράστια, τα πιο σημαντικά μαθήματα ζωής.. Από τη γέννα, τον αγώνα με την αρρώστια.. μέχρι τον άδικο θάνατο σου. Όλο τον καιρό που νοσηλευόσουν πίστευα πως θα τα κατάφερνες, παρόλο που κάποιοι γιατροί είχαν προβλέψει πως δεν θα ζούσες ούτε λίγα 24 ώρα, ο Θεός έκανε με κάποιο τρόπο θαύματα κι εσύ συνέχιζες να το παλεύεις. Όμως όταν ήρθαν οι επιπλοκές μετά το χειρουργείο σου και φάνηκε ότι θα χάσεις κάθε δυνατότητα επικοινωνίας και σκέψης, ήξερα ότι το τέλος ήταν κοντά. Πόσα μας πήρε η ασθένεια.. Πόσα δεν πρόλαβα να σου δώσω.. Έγινες ο δάσκαλος μου στη ζωή και στον θάνατο.. Μου έμαθες να αντέχω..

Ακούω τη φωνή σου να μου λέει..

″Να με θυμάσαι, γιατί μια μέρα θα με δεις ξανά. Θα περπατώ στο πλάι σου. Θα γεμίζω την αγκαλιά σου. Οι φιγούρες μας ενωμένες πια θα αγναντεύουν την γαλήνια θέα. Μητέρα και γιος ξανά μαζί. Για πάντα, αγαπημένοι.. Να μας λούζει το λαμπρό απέραντο φως.″

Που είσαι παιδί μου; Εύχομαι να είσαι καλά.. Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου; Νοιώθεις την αγάπη μου; Όλο και μεγαλώνει! Να υπήρχε κάποιος τρόπος, κάποιο πέρασμα στον άνεμο να την φέρει κοντά σου.

Που είσαι γιε μου; Συνέχιζε να μου μιλάς.. γιατί δεν θα καταλάβω ποτέ.. γιατί έπρεπε να σε χάσω!

Μπορεί να έφυγες από αυτή τη ζωή, αλλά θα ζεις μέσα στην καρδιά μου. Δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ..

Θα μου λείπεις και θα σ'αγαπώ πάντα!

Χρόνια αγγελικά Φίλιππε, με ένα απόσπασμα από το «Σχήμα της απουσίας» του Γιάννη Ρίτσου:

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ'τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί,
μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο.

Πάντα εκεί
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
τόσο
που ο πόνος κάτω απ' τα πλευρά μας,
δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ' την αύξηση.

Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.