Γενέθλια 5 ετών

“ Ήρθες ”

Ψιθύρησα και χάιδεψα στοργικά την κοιλιά μου. Γλυκιά προσμονή και απέραντη χαρά που επιτέλους ύστερα από 9 μήνες κύησης θα σε γνώριζα.

Αγαπημένε μου Φίλιππε, 5 χρόνια πέρασαν από την πιο όμορφη και ταυτόχρονα πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μου. Από τον παράδεισο στην κόλαση. Από την απόλυτη ευτυχία στην θλίψη.Την μια στιγμή να χαμογελάς, να λάμπεις που θα κρατήσεις στην αγκαλιά σου το πρώτο σου παιδί και λίγο αργότερα... Το τίποτα... Μια άβυσσος! Ένα άρρωστο μωράκι μακριά από την μαμά του που τόσο πολύ το λαχταρούσε να έρθει στην ζωή. Ένα γλυκό, γλυκύτατο αγνό πλασματάκι μ' ένα τεράστιο θανατηφόρο όγκο, που του απειλούσε από το πρώτο του λεπτό, από την πρώτη του κιόλας ανάσα, να του πάρει την ζωή. Δυο γονείς μπερδεμένοι, δυο γονείς ερείπια ακρωτηριασμένοι μη γνωρίζοντας γιατί αυτό το κακό συνέβη σε αυτούς και στον μονάκριβο γιο τους. 03:05 τα ξημερώματα σε γέννησα. Άνοιξα τα μάτια μου και σε έψαχνα. Σε ζητούσα στη νοσηλεύτρια.

“Φώναζα που είναι το μωρό μου; ”

Απάντηση όμως καμιά μονάχα εκείνο το αμήχανο σιωπηλό βλέμα. Αισθανόμουν σαν να βούλιαζα στην ανυπαρξία, ήθελα να ουρλιάξω βοήθεια την στιγμή που ο γιατρός με τον μπαμπάς σου μου ανακοίνωσαν πως γεννήθηκες μ' έναν όγκο στην κοιλιά και πως θα έπρεπε να μεταφερθείς επειγόντως στην μονάδα εντατικής του νοσοκομείου Παίδων.Τα είχα χαμένα, ήμουν σε κατάσταση σοκ. Ένοιωθα σαν να είχα βγει από το σώμα μου και όλα αυτά να συνέβαιναν σε μια άλλη γυναίκα. Απελπισία!

Μια ημέρα αργότερα σε επισκέφτηκα στο κρεββάτι του πόνου Φίλιππε και ήσουν το ωραιότερο μωρό που είχα δει ποτέ μου. Διασωληνωμένος με μια κοιλίτσα φουσκωμένη, μα εγώ δεν έβλεπα τίποτα από όλα αυτά, έβλεπα μονάχα το μωρό μου και ήμουν τόσο χαρούμενη γι'αυτό. Μαζί ζήσαμε σε αυτό το δωμάτιο της εντατικής για σχεδόν 5 μήνες, με την ελπίδα πως μια μέρα θα γίνεις καλά και θα μπορέσεις να έρθεις στο σπίτι σου, στην αγκαλιά των γονιών σου που τόσο μα τόσο πολύ σε αγαπούν.

Και δεν ήρθες ποτέ.

Και εγώ πάγωσα! Πάγωσα την νύχτα πού πέθανες. Πέθανα. Έγινα κάποια άλλη. Κάποια που ακόμα και αυτή τη στιγμή που σου γράφω, παλεύω να την γνωρίσω, να την αναγνωρίσω.

Τόσες φορές παρακάλεσα να πάρω τη θέση όταν σε έβλεπα να υποφέρεις. Τόσες φορές προσευχήθηκα στον Θεό όταν χάθηκες, να με πάρει και εμένα μαζί σου. Να σε ξαναβρώ. Ήσουν μια σταλιά μωρό που πήγαινες; Χρειαζόσουν τη μανούλα σου. Η ζωή έγινε ανυπόφορη από την στιγμή που έφυγες εσύ μέσα από αυτήν, πόναγα πολύ και ζητούσα μονάχα να σε ξαναδώ!

Μα η βαθιά αγάπη μας έγινε φάρος, σωσίβιο, έγινε ο δρόμος για να περάσω, έγινες η πυξίδα μου ώστε να προχωρήσω στην απέναντι πλευρά. Σε μια καινούργια ζωή που εσύ δυστυχώς παιδί μου δεν θα υπήρχες μέσα.

Απόψε σε ονειρεύτηκα.

Μου έκανες το μεγαλύτερο δώρο, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και σε νανούριζα.

Μόνο που αν ζούσες σήμερα, θα ήσουν 5 ετών και σχεδόν σε ένα μήνα θα ετοιμαζόμασταν για το νηπιαγωγείο. 5 χρόνια θλίψης, 5 χρόνια τούρτες και κεράκια γενεθλιών που δεν έσβησες, δώρα που δεν έλαβες. Φιλιά και αγκαλιές που δεν πήρες. 5 χρόνια και η άδεια καρέκλα εκεί. 5 χρόνια που ακόμα και οι δικοί μας άνθρωποι σπάνια αναφέρουν ακόμα και το όνομα σου. Πόσο πολύ με πληγώνει αυτό. Ειδικά μετά τη γέννηση του Μιχαήλ μας, ο κόσμος έπαψε να μας ρωτάει ακόμα και για το πως είμαστε. Σαν να τακτοποιήθηκε πια το θέμα μας, λύθηκε το πρόβλημα μας, έχουμε και πάλι ένα παιδί, μπορούμε να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε. Τι να τους εξηγώ; Γιατί να πρέπει συνεχώς να απολογούμαι για την αγάπη που νοιώθω για τον χαμένο μου γιο; Όταν χάνεις ένα παιδί, ο πόνος δεν τελειώνει ποτέ.

Μια ζωή που δεν συνεχίστηκε, που χάθηκε τόσο άδικα και τόσο νωρίς. Μια σχέση ζωής μεταξύ μιας μάνας και ενός παιδιού που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε... Που ποτέ δεν γιορτάστηκε.

Ο θάνατος σου σπουδαίος. 

Με ολοκλήρωσε στο ίδιο λεπτό που με ισωπέδωσε.

Μα μου δίδαξες τόσα πολλά, δεν γίνεται ποτέ να σε ξεχάσω!

Συγκινούμαι πολύ όταν ο μικρός σου αδερφός ο Μιχαήλ, που δεν σε γνώρισε ποτέ, στην παιδική χαρά επιλέγει πάντα να παίζει με πεντάχρονα αγοράκια. Συχνά σκέφτομαι πόσο όμορφα θα περνάγατε μαζί τα δυο αδερφάκια με 22 μήνες μόνο διαφορά και στεναχωριέμαι πραγματικά που τον βλέπω μονάχο. Μια μέρα στο πάρκο, ένα άγνωστο παιδάκι στην προσπάθεια του να προσεγγίσει τον αδερφό σου, τον φώναξε Φίλιππο! Θέλησα να κλάψω γοερά.

Χρόνια πολλά Φίλιππε, μου λείπεις!

Σε ευχαριστώ που με διάλεξες

Σε ευχαριστώ που είμαι η μαμά σου!

Σε αγαπώ!