Γενέθλια 7 ετών

Δεν είσαι πια εδώ... Δεν είσαι εδώ!

Αγαπημένε μου Φίλιππε, αυτό μονολογώ κάθε φορά που βρίσκομαι στο κουνάκι που αναπαύεσαι. Νοιώθω πλέον πως οι επισκέψεις μου στο κοιμητήριο δεν θα αποτελούν το κοινό μας σημείο αναφοράς. Χρόνο με τον χρόνο καταφέρνω να συνδέομαι μαζί σου και με άλλους τρόπους, λιγότερο τυπικούς και καθιερωμένους. Μου πήρε σχεδόν 6μιση χρόνια να το πετύχω αυτό και δεν φοβάμαι να πω πως χαίρομαι γι'αυτό, γιατί επιτέλους ωριμάζω και ξεπερνώ το ενοχικό μου κομμάτι το οποίο τόσο καιρό μου μουρμουράει πως αν δεν πάω για ένα διάστημα στο κοιμητήριο σε έχω εγκαταλείψει και δεν σε αγαπάω πια. Όταν χάνεις το παιδί σου όλα γίνονται πιο σύνθετα. Πρέπει από την αρχή να επαναπροσδιορίσεις ολόκληρη την ζωή σου. Ο πόνος είναι καταλυτικός και δυσκολεύεσαι για καιρό να πραγματοποιήσεις ακόμα και τα πιο απλά, τα αυτονόητα τα καθημερινά. Και όχι δεν φεύγει. Δεν φεύγει ποτέ ο πόνος. Είναι πάντα εκεί. Είναι η αγάπη σου για το παιδί. Δεν γίνεται ποτέ να πάψεις όσα χρόνια και αν σας χωρίζουν, δεν γίνεται ποτέ να πάψεις να τον αγαπάς. Πως άλλωστε; Ποια μάνα ξεχνάει το μωρό της που το έχασε τόσο άδικα και τόσο νωρίς. Ποια;

Φίλιππε, σαν σήμερα θα γινόσουν 7 χρονών παιδί. Αν ζούσες κούκλε μου θα είχαμε μια σπουδαία γιορτή στο σπίτι μας. Χρόνια πολλά μωρό μου! Μου λείπεις πάρα πολύ!

Αχ παιδί μου πόσα θέλω να σου πω... Πριν από 6 μήνες απέκτησες έναν ακόμη επίγειο αδελφό. Πριν από 6 μήνες και κάτι ήρθε στην ζωή το τρίτο μου θαύμα, ο τρίτος μου γιος. Ο γελαστός μου Λέων, που σου μοιάζει εκπληκτικά πολύ! Σχεδόν κάθε χρόνο όμως εσύ αγάπη μου, λίγο πριν από τα δικά μου γενέθλια μου κάνεις το ωραιότερο, το ακριβότερο δώρο. Έρχεσαι στο ύπνο μου και μου δίνεις τεράστια χαρά! Μου έδωσες ένα ακόμα μήνυμα ελπίδας και φέτος, έφερες ένα φως μέσα στη θλιβερή πραγματικότητα του θανάτου σου, που ποτέ ποτέ δεν θα γίνει λιγότερο εύκολο να δεχτώ. Η απώλεια σου τεράστια. Αγιάτρευτη πλήγη, ανεπανόρθωτη η ζημιά, το τραύμα που έμεινε στην ψυχή αιμορραγεί πάντα. Όσα παιδάκια και αν κάνω μετά από εσένα, το κενό σου δεν καλύπτεται, η θλίψη και τα γιατί επιμένουν. Χαρά και λύπη μαζί. Παράλληλα... Σαν να ζω σε δυο κόσμους. Πως αλλιώς; Αφού σε αγαπώ πάρα πολύ! Ήρθες αγγελούδι μου, να φέρεις το μήνυμα της Ανάστασης. Της ζωής μετά. Πόσο θέλω να πιστέψω στα όνειρα αλλά με συντρίβει η σκληρή αλήθεια, η πραγματικότητα που βιώνω καθημερινά, να μην σε έχω πια.

Βρισκόμουν σε μια γειτονιά και περπατούσα και εκεί βλέπω μια ομαδούλα από παιδάκια να παίζουν και ξαφνικά, σε νοιώθω. Αισθάνομαι πως βρίσκεσαι κάπου εκεί κοντά. Φωνάζω το όνομα σου δυνατά ″Φίλιππε ”και το ίδιο λεπτό φεύγει ένα αγοράκι από αυτήν την παρεούλα και τρέχει στην αγκαλιά μου. Αυτό το αγόρι ήταν 7χρονών παιδί και ήσουν εσύ γλυκειέ μου. Σε αναγνώρισα από τα υπέροχα σου μάτια. Όλο μου το σώμα φώναζε πως αυτό είναι το δικό μου παιδί. Τα μαλλάκια σου ήταν καστανόξανθα ίσια, μαγουλάκια γλυκά, ματάρες πανέμορφες, ένας κούκλος! Όπως όταν ήσουν μωρό, το ωραιότερο! Στιγμιαία σε φωτογράφισα στο μυαλό μου για να μην σε ξεχάσω ποτέ. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και με λυγμούς σε ρώτησα.. 

“ Που είσαι παιδί μου; Που είσαι Φίλιππε; Είσαι καλά; Που είσαι; Μου λείπεις πολύ, σε αγαπώ, πως είσαι;” και απάντησες με μια απόλυτη ηρεμία “ Είμαι καλά μαμά μου, είμαι καλά!” και εγώ συνέχισα τις ερωτήσεις αγχωμένη για τις απαντήσεις “Σε φρόντισα αρκετά Φίλιππε; Σε φρόντισα; Το κατάλαβες πόσο σε αγαπώ; Το κατάλαβες; Πως κάναμε τα πάντα για να ζήσεις; Για να μην υποφέρεις; Τα κάναμε όλα σωστά παιδί μου; Τα κάναμε;” και με μια γαλήνη μου απαντάς “ Όλα σωστά, όλα σωστά τα κάνατε μαμά μου, όλα σωστά! Τα κατάλαβα όλα!”

Με ανακούφιση και μια ατελείωτη χαρά έκλαιγα στην αγκαλιά του πρωτότοκου χαμένου μου γιου που ήρθε και μου είπε τόσα πολλά! Όλα όσα για τα οποία αγωνιούσα και ήθελα να μάθω τόσα χρόνια, μου τα είπες όλα αγαπημένε μου Φίλιππε! Ξύπνησα γεμάτη ευτυχία, ανάλαφρη και έτρεξα να τα πω στον μπαμπά σου που και εκείνος συγκινήθηκε πραγματικά από αυτό το όνειρο. Τι δώρο Θεέ μου, να ξέρω να μπορώ να δω. Να φαντάζομαι πως το παιδί μου μεγαλώνει παράλληλα με εμάς σε μια άλλη διάσταση. Πως παίζει ίσως σε κάποια γειτονιά, ουράνια όμως γειτονιά, στην οποία εγώ δεν μπορώ να την επισκεπτώ δυστυχώς και να τον πάρω, να τον φέρω πίσω στο σπίτι του, στην οικογένεια του, στα αδέλφια του, στον Μιχαήλ μου και στον Λέων που τον αγαπούν δίχως να τον έχουν ζήσει, δίχως να τον έχουν γνωρίσει παρά μόνο μέσω από εμάς. Ο Μιχαήλ μου, ο μεσαίος μου στη σειρά, μα ο μεγάλος μου στο σπίτι, συχνά μου ζητά να δει το κουτί με τα πραγματάκια σου Φίλιππε. Πολλές φορές τον πιάνω να ξεφυλλίζει με προσοχή το άλμπουμ με τις φωτογραφίες σου. Είναι γεμάτος ερωτήσεις για εσένα. Γεμάτος λογικότατες απορίες για την ηλικία του, για τον θάνατο σου. Είναι τόσο δύσκολο να προσπαθώ να εξηγήσω σε ένα πεντάχρονο παιδί, αυτό που και εγώ η ίδια δεν καταλαβαίνω.

Είμαι ακόμα τόσο θυμωμένη.

“Γιατί, γιατί;;; Τρεις εγκυμοσύνες, τρεις γένες τρία παιδιά θα είχα τώρα! Το σώμα μου κουράστηκε πάλεψε για να τα καταφέρει.”

Και έτσι αγάπη μου, την ευφορία του ονείρου που μου χάρισες, την διαδέχτηκε η μεγάλη θλίψη.

Η θλίψη πως δεν σε έχω πια...

Σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα Φίλιππε!