Γενέθλια 9 ετών

Αγαπημένε μου Φίλιππε,

Χρόνια πολλά! Χρόνια πολλά μωράκι μου στην ζωή μετά, για την οποία εύχομαι καθημερινά, προσεύχομαι με όλη την δύναμη της ψυχής μου να υπάρχει. Εσύ να υπάρχεις κάπου.Κάπου πιο όμορφα απ' ότι εδώ, κάπου που εκεί να είσαι ελεύθερος,ν' αναπνέεις ελεύθερος χωρίς τον τραχειοσωλήνα που σου έπνιγε την γλυκιά φωνούλα με την οποία δάκρυζα κάθε φορά που την άκουγα να κλαίει. Εύχομαι να μην πονάς πια αφού φροντίσαμε με τον μπαμπά σου και τους γιατρούς να στον βγάλουμε αυτόν τον καταραμένο όγκο που ρήμαξε σε όλους μας την ζωή, μιας και τόσο θανατηφόρος σου πήρε πριν από 9 χρόνια και τη τελευταία σου πνοή.

Σαν σήμερα στις 03.05 τα ξημερώματα σε γέννησα. Σήμερα θα γινόσουν 9 ετών. Σαν σήμερα πριν από 9 χρόνια έγινα για πρώτη φορά μητέρα. Γέννησα έναν όμορφο και ψηλό, γέννησα ένα τρομερά δυνατό αγόρι. Που πάλεψε σκληρά για σχεδόν 5 μήνες για να μπορέσει να ζήσει. Πάλεψε για να πάρει και εκείνο την ευκαιρία του σε αυτήν την ζωή. Πάλεψε με την βαριά ασθένεια με όλες του τις δυνάμεις σαν το πιο γενναίο άνθρωπου του κόσμου αυτού. 

Φίλιππε μου πόσο πολύ σε αγάπησα, πόσο πολύ σε θέλησα δε φαντάζεσαι πόσες φορές ευχήθηκα να πάρω την θέση σου σε αυτό το μαρτύριο που ζούσες. Δεν υπάρχει μέρα που να μην σε σκεφτώ, στιγμή που να μην μου λείπεις! Πάντα πάντα με ακούς;

Η ζωή μου είναι όμορφη πια, τα αδέλφια σου με γεμίζουν χαρά. Κάθε μέρα γελάω δυνατά, διασκεδάζω,θυμώνω και με ασήμαντα πράγματα ακόμη μα ξαναζώ! Ναι αγάπη μου νοιώθω ξανά ζωντανή! Τα αδέλφια σου μ' έφεραν πίσω στην ζωή. Τα δάκρυα μου για εσένα δεν στερεύουν όμως ψυχή μου να το ξέρεις και ας φροντίζεις εσύ με τον τρόπο σου να μου δίνεις και άλλους λόγους ευτυχίας .

Κλαίω για εσένα Φίλιππε που στον κόσμο αυτό δεν ζεις δεν υπάρχεις πια!

″ Δεν γυρίζει πίσω το παιδί μου! ”

Αυτό μονάχα αυτό συλλογιέμαι, αυτή είναι η τελευταία μου πρόταση σε κάθε κουβέντα που κάνω με κάποιον για εσένα. Αυτό το τελεσίδικο του θανάτου. Αυτή η αλύπητη βία που δέχεται ένας γονιός που πεθαίνει το παιδί του. Αυτή η βαθιά συνειδητοποίηση, η μεγάλη θλίψη πως αυτό ήταν δεν θα τον ξαναδώ δεν θα τον σφιχτά αγκαλιάσω ποτέ πια, δεν θα τον δω να μεγαλώνει, δεν θα τον ξαναδώ ποτέ πια! Αποκούμπι μόνο οι αναμνήσεις, οι φωτογραφίες που έμεινα να μιλώ και να φιλώ,μονάχα αυτές πια. Πόσο λυπάμαι που ελάχιστοι άνθρωποι αναφέρουν το όνομα σου. Πόσο με πονάει, θέλω τόσο πολύ να μιλάω για εσένα με ανακουφίζει αυτό τόσο πολύ, αισθάνομαι πως και αυτός είναι ένας τρόπος να κρατάω την ανάμνηση σου ζωντανή.

Είναι τόσες οι φορές που θέλω να πω σε κάποιους που δεν το γνωρίζουν πως έχω τρία παιδιά τρία αγόρια!

Ο Μιχαήλ μου, ο μικρός σου αδερφός ρωτάει συχνά πράγματα για εσένα. Μου ζητάει να βλέπει μαζί με τον άλλο σου μικρό αδερφό τον Λέων τα πράγματα σου, που τόσο πολύτιμα είναι για εμένα, τα έχω φυλάξει με προσοχή σε ένα όμορφο παιδικό κουτί. Ο καλός μου πάντα περιλαμβάνει το όνομα σου σε οικογενειακές ζωγραφιές που φτιάχνει. Ένα βράδυ μιλάγαμε για εσένα και προσπαθούσε να καταλάβει τα γεγονότα της ζωής, ήθελε με επιμονή να μάθει τι συμβαίνει στον άνθρωπο στην ψυχή και που πάει όταν πεθαίνει. Του απάντησα όσο πιο απλά μπορούσα χωρίς να θέλω να τον πληγώσω γιατί θέλω και εκείνος να καταλάβει για τον θάνατο και να μην ελπίζει πως ίσως μια ημέρα αν κοιτάξει τον ουρανό θα σε δει. Η ζωή του και οι προσωπικές του εμπειρίες θα τον οδηγήσουν θεωρώ στο τέλος στα δικά του συμπεράσματα για τόσο σημαντικά θέματα. Εκείνο το βράδυ με συγκίνησε πολύ ο γλυκός μου Μιχαήλ κλείνοντας την κουβέντα μας μου λέει...

″ Μαμά μακάρι να μπορούσαμε εσύ εγώ ο μπαμπάς και ο Λέων να ενώναμε τις δυνάμεις μας και να φέρναμε πίσω τον Φίλιππο. Να μην του συνέβαινε ποτέ αυτό το μεγάλο κακό.“ 

Του είπα“ Σε ευχαριστώ σε ευχαριστώ τρυφερό παιδί μου για αυτό το τόσο απίστευτα όμορφο που μου είπες” και αγκαλιαστήκαμε σφιχτά!

Αγαπημένε μου Φίλιππε όλοι σε αγαπάμε και αυτοί που έζησαν μαζί σου μα και αυτοί όπως είναι τα αδέρφια σου τα οποία δεν σε γνώρισαν ποτέ μα σε αγαπούν μέσα από εμάς.

Που είσαι παιδί μου; Σε ακούω το ξημέρωμα στο κελάηδισμα των πουλιών σε βλέπω στο μπλέ στον έναστρο ουρανό. Σε κάθε απόκοσμη γωνιά αυτής της πόλης στην θάλασσα στο βουνό σε ότι πιο αγνό παρθένο στη όμορφη φύση μακριά απο την ανθρώπινη παρουσία σε αισθάνομαι κοντά μου!

Σε αγαπώ πολύ πολύ! Ποτέ και κανένας δεν πρόκειται να σε αναπληρώσει παιδί μου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ μικρό μου μωρό!

Ήσουν ο πιο δυνατός άνθρωπος που έχω γνωρίσει! Είσαι ο ήρωας μου!

Στο ψυθίρισα εκείνο το ξημέρωμα των Χριστουγέννων που έφυγες για πάντα μέσα απο την αγκαλιά μου και στο λέω και τώρα...

                  ″ Μαζί θα ζήσουμε για πάντα”

       Κοιμήσου αγγελούδι μου, κοιμήσου νάνι.