Γιατί;

Αγαπημένε μου Φίλιππε,

Πλησιάζουν τα έκτα σου γενέθλια και εγώ νοιώθω χρόνο με το χρόνο, πως παγώνω ακόμα πιο πολύ.

Σκοτεινές σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου, όταν αγχώνομαι και φοβάμαι. Στην ψυχή μου πάντα ένα γιατί; Γιατί σ' εσένα Φίλιππε και όχι σ' εμένα. Γιατί να πρέπει ν' αρρωστήσεις εσύ τόσο βαριά, ώστε να πεθάνεις τόσο μικρός τόσο αγνός και εγώ να συνεχίζω να ζω. Έτσι όπως ζω, εδώ και 5,5 χρόνια, με τις καλές μα και με τις πολύ δύσκολες μέρες.

Γιατί να αγαπώ έναν Θεό που σου έδωσε τόσο μα τόσο σωματικό πόνο και στο τέλος σου στέρησε την ζωή. Γιατί να αγαπώ έναν Θεό που επέτρεψε να σου συμβεί, να μου συμβεί ένα τέτοιο κακό. Που επέτρεψε να ζω μ' έναν τέτοιο, μόνιμα πια πόνο. Κάθε μέρα να ξυπνώ και να κοιμάμαι, με μια ραγισμένη καρδιά, μ' ένα βάρος στο στήθος. Μ' ένα αφόρητο, ανυπόφορο κενό! Με τόσο μα τόσο ΘΥΜΟ. Να φορώ την μάσκα καθημερινά και να χαμογελώ ενώ εγώ μέσα μου σιωπηλά να θρηνώ. Στο μυαλό μου πάντα εσύ. Κανείς δεν θέλει να μιλάει πια για εσένα. Κανείς δεν θέλει να θυμάται πως εγώ είμαι η μητέρα και ενός άλλου παιδιού που δεν ζει πια. Κανείς δεν θέλει να του χαλάς την μέρα, κανείς δεν θέλει να ακούει ότι και τα μωρά πεθαίνουν! Κανείς! Και εγώ είμαι τόση μόνη, δεν έχω κανέναν πέρα του μπαμπά σου και τις Μανούλες Αγγέλων για να μιλάω για εσένα. Ζω με την ανάμνηση σου, την μυρωδιά σου καλά φυλαγμένη μέσα μου. Εσύ Φίλιππε εσύ, η χαμένη μεγάλη αγάπη της ζωής μου, εσύ που με άφησες, εσύ που έφυγες τόσο νωρίς τόσο μάταια, εσύ παιδί μου είσαι ακόμα τόσο εδώ! Μου λείπεις ακόμα τόσο πολύ που κάποιες φορές δυσκολεύομαι ακόμα και ν' αναπνεύσω.

Γιατί Θεέ μου να δίνεις υγιή μωρά σε αδίστακτες φόνισσες, που τα θηλάζουν και λίγο αργότερα τα πνίγουν. Τα δολοφονούν, τα πετούν από τα μπαλκόνια, τα πετούν στα σκουπίδια, άσπλαχνες ανελέητες γυναίκες ανίκανες να αναγνωρίσουν το δώρο, την ευλογία που απλόχερα τους δώθηκε. Που είναι η δικαιοσύνη σου Θεέ μου; Σαν και εμένα υπάρχουν τόσες μητέρες που λαχτάρησαν όσο τίποτε άλλο στην ζωή τους παιδιά, που γεννήθηκαν για να δίνουν, για να αγαπούν δίχως όρια και Εσύ τους τα πήρες χωρίς καμία αιτία. Μου τον πήρες. Μου τον έδωσες για να μου τον πάρεις. Τον βασάνισες και τον πήρες. Γιατί Θεέ χαρίζεις παιδιά σε ανθρώπους αχάριστους, ανώριμους και ψυχικά ασθενείς που τα κακοποιούν, τα βιάζουν τα σκοτώνουν με όλους τους τρόπους. Γιατί; Μου πήρες τον Φίλιππο που τον αγάπησα πιο πολύ από την ζωή μου, τον αγάπησα μέσα στην αντιξοότητα, μέσα στον θάνατο, πέθανε τόσες φορές και τόσες φορές τον ανέστησε η αγάπη μου! Η ελπίδα μου πως το μωρό μου θα ζήσει!

Μου είναι δύσκολο Θεέ να σε αγαπώ πάντα, να ελπίζω σε εσένα όταν εσύ δείχνεις πως με εγκαταλείπεις. Όταν συνεχίζεις ακόμα και μετά τον θάνατο του Φίλιππου, σκληρά να με δοκιμάζεις. Δεν θέλω να πιστέψω πως με τιμωρείς, δεν είσαι τιμωρός νοιώθω, αφού εσύ μου χάρισες δυο αγγελούδια, τον Φίλιππο και τον Μιχαήλ μου. Θυμάμαι πόσο ασφάλης αισθανόμουν, σαν να βρισκόμουν στα χέρια σου την ώρα που στην αγκαλιά μου πέθαινε το παιδί μου. Θυμάμαι πως ύστερα από εκείνη την στιγμή ήρθε ένας ανείπωτος πόνος μα και μια πίστη, μια δύναμη πως τα πάντα μπορώ να αντέξω σε αυτή την ζωή. Θυμάμαι να ανθίζω την ώρα που πέθαινα και εγώ όταν πάγωσε πια το προσωπάκι του αγαπημένου μου Φίλιππου.

Σε επιλέγω Θεέ κάθε φορά που τα μάτια μου βουρκώνουν... Επιλέγω να πιστεύω πως ο γιος μου γύρισε στον δημιουργό του και πως ο θάνατος του δεν είναι το τέλος, μα κομμάτι της ζωής και πως μια μέρα θα τον ξαναβρώ στον παράδεισο. 

Επιλέγω να πιστεύω στον Φίλιππο που ήταν και θα είναι πάντα ένα θαύμα. Θα είναι πάντα το πρώτο μου παιδί, το αιώνιο αγγελούδι μου. Η αγάπη που μου άφησε, με πλημμυρίζει συχνά με δάκρυα αγανάκτησης και λύτρωσης.

Σκέφτομαι πως όταν μπήκαμε και οι τρεις μας σε αυτήν την μονάδα εντατικής θεραπείας, μπήκαμε για να φτιάξουμε πολύτιμες στιγμές και αναμνήσεις που θα μας δώσουν το κουράγιο για να προχωρήσουμε στην ζωή. Φοβόμασταν συνέχεια, μα ελπίζαμε τόσο πολύ πως θα νικήσουμε την βαριά ασθένεια, πως θα τον φέρουμε στο σπίτι μας, πως θα του δείξουμε την θάλασσα, πως θα του δώσουμε τον κόσμο όλον αρκεί να έμενε μαζί μας! 

Κλείνω τα μάτια Φίλιππε και σε βλέπω να με κοιτάς με αυτά τα τεράστια εκφραστικά σου μάτια όλο νόημα, μόνο ουσία.

Έχω την αίσθηση σου, τα μαλάκια σου ακόμα τόσο απαλά... Τόσο μωρουδένια.

4 μήνες και 18 αξέχαστες ημέρες!

Μωρό μου σ' έχασα τόσο νωρίς.