Μεγαλώνοντας παιδί μετά την απώλεια

Πως είναι να είσαι γονιός μετά την απώλεια του Φίλιππου. Ήθελα πολύ καιρό να σας γράψω γι'αυτό το σπουδαίο ταξίδι της ζωής μου.

Μα ξέρεις τι αγαπητή πενθούσα θαρραλέα μαμά; Δεν είναι καθόλου εύκολο! Και αυτό δεν είναι απαραίτητα πάντα κακό, γιατί παρόλο που ζήσαμε το αδιανόητο και αναγκαστήκαμε να αποχωρηστούμε τα πολύτιμα μας μωρά, ζώντας και κυκλοφορώντας ανάμεσα στο κόσμο μ 'ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας να λείπει, χωρίς κανείς να το παρατηρεί πια, νοιώθοντας ακόμα στα χείλη το τελευταίο φιλί με το χαμένο μας παιδί, ισοπεδωμένοι που ο κόσμος μας γύρισε ανάποδα και τα όνειρα μας κομματιάστηκαν με την μεγάλη τους φυγή, συνεχίζουμε και ξυπνάμε κάθε πρωί ψάχνοντας την θετική πλευρά της ζωής.

Πως να ομολογήσεις πως δυσκολεύτηκες σε όλη την εγκυμοσύνη σου να πιστέψεις πως θα αποκτήσεις ένα υγιές μωρό, τρέμοντας πως αφού δεθείς και το αγαπήσεις θα το χάσεις και αυτό μια μέρα. Πως ότι αφού γέννησες το ακόλουθο παιδί, για λίγα λεπτά έψαξες στο πρόσωπο του το χαμένο σου. Πως την πρώτη μέρα που έφερες το νεογέννητο σου σπίτι έκλαιγες με τον σύντροφο σου από χαρά και ανακούφιση για εκείνο μα και από θλίψη που το άλλο σας παιδί δεν είναι εκεί να σας περιμένει. Πως παρόλο που λάμπεις από χαρά για το αγγελούδι που κρατάς στην αγκαλιά σου, ούτε ξέχασες ούτε έπαψες να αγαπάς και να πονάς για εκείνο που δεν αναπνέει σε αυτή τη γη.

Το να χάνεις ένα μωρό σημαίνει τόσα πολλά. Είναι παράλογο, άδικο, ανατρέπει τους νόμους της φύσης και την τάξη των πραγμάτων. Το πλήγμα είναι τόσο έντονο και βαθύ, κατά κάποιο τρόπο νοιώθεις σαν να πέθανες και εσύ αφού το παιδί προέρχεται από το γονιό. Η ζωή που ήξερες έχει κυριολεκτικά τελειώσει. Μαζεύεις τα συντρίμια σου και ψάχνεις το κίνητρο για να ξαναγεννηθείς, αλλά είσαι αλλιώτικος. Χάνοντας την αθωότητα, την άγνοια του κινδύνου, τα υπολογίζεις όλα πια, τίποτα στην τύχη. Το ξέρεις καλά, είναι ένα με εσένα το πόσο προσωρινή και μάταιη είναι η ζωή αυτή, πως από την μια στιγμή στην άλλη τα πάντα μπορούν να γίνουν δυνατά. Αλλάζουν τόσο πολλά και κατά κάποιο τρόπο συμβιβάζεσαι γιατί εξαιτίας αυτού του παιδιού είσαι ο άνθρωπος που είσαι σήμερα.

Το μόνο που επιθυμείς είναι να κάνεις το καλύτερο δυνατόν για το λουλούδι σου που τόσο πολύ απολαμβάνεις να μεγαλώνεις, κάθε μέρα να το βλέπεις ευτυχισμένο. Νοιώθεις απίστευτη ευγνωμοσύνη... εκτιμάς και την πιο απλή στιγμή, ακόμα και τους νυχτερινούς δίωρους θηλασμούς. Τι κι αν εδώ και 12 μήνες κουτουλάς πια από την αυπνοία, μιας και το βλαστάρι σου αν και χρονιάρικο πια αναζητά επίμονα την αγκαλιά σου, νοιώθει και εκείνο πόσο πολύ λαχταράς αυτή σας την επαφή.

Πως να ομολογήσεις ότι τον διπλοτσεκάρεις όταν κοιμάται βαθιά για να δεις αν αναπνέει. Πως μια επίσκεψη στο παιδιατρικό νοσοκομείο για κάτι συνηθισμένο, για εσένα μπορεί γίνει ένας εσωτερικός αγώνας, τα επεξεργάζεσαι όλα φοβούμενη για τα χειρότερα. Αγωνιάς πάρα πολύ... Έχεις υποφέρει από την μεγαλύτερη απώλεια και βασανίζεσαι στην ιδέα ότι κάτι κακό θα συμβεί και σε αυτό το παιδί. Σχεδόν φοβάσαι για την ζωή του πριν από την μέρα της σύλληψης του. Θέλεις πραγματικά να πιστέψεις πως τίποτα δεν θα πάει στραβά αυτή την φορά, αλλά είναι τόσο δύσκολο να ισορροπήσεις μεταξύ φόβου και ελπίδας μετά από ένα τέτοιο τραύμα. Μετρούσες τους μήνες και όταν έφτασε στην ηλικία που έχασες το άλλο, ένιωσες σαν να ξεπέρασες κάποιο σημαντικό εμπόδιο.

Τα Σάββατα οι βόλτες σας είναι στο κοιμητήριο και στην παιδική χαρά. Στις γιορτές και στα γενέθλια χαμογελάς και θρηνείς ταυτόχρονα, την ίδια χρονική στιγμή. Στις εκδρομές ψάχνεις πάντα το προσωπάκι αυτό που δεν είναι πια μαζί σας, νοητά τουλάχιστον. Η βαθιά σου θλίψη δεν σταματά να σου επενθυμίζει πως εκείνος λείπει, παρόλο που σου χαρίζει απίστευτη ευτυχία καθημερινά ο τρυφερούλης σου. Πως να ομολογήσεις πως δεν έχεις ιδέα τι να του πεις για να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη και γιατί έχασε πριν καν γνωρίσει σε τόσο μικρή ηλικία, τον μεγάλο του αδερφό. Πως.. δεν είναι και δεν ήρθε σε αυτήν την ζωή ως υποκατάστατο του παιδιού που χάσατε. Πως είναι για εσάς ξεχωριστός και είναι και εκείνος το αποτέλεσμα μιας δυνατής αγάπης και όχι το αποτέλεσμα του θανάτου που προηγήθηκε.

Αγαπητή πενθούσα θαρραλέα μαμά το ξέρω πόσο μεγάλη πρόκληση είναι να μεγαλώνεις παιδί μετά από μια τέτοια απώλεια. Να επενδύεις ξανά... Ν' αγαπάς και να φοβάσαι πως θα χάσεις και πάλι. Το να είσαι γονιός όμως είναι η μεγαλύτερη ευλογία απ' όλες!

Ο Μιχαήλ μου έγινε ενός έτους σήμερα και γεμίζει το πρόσωπο μου ρυτίδες από τις πολλές χαρές, τις ανάσες που μου δίνει όλο αυτό τον καιρό. Είναι αυτός που γέμισε τις μέρες και τις νύχτες μου με περισσότερα χαμόγελα απ' ότι δάκρυα. Είναι τα λαμπερά του ματάκια του που επαναφέρουν την ραγισμένη μου καρδιά. Το γέλιο του μέσα απ'αυτά τα χαριτωμένα δοντάκια που μου χαρίζουν ελπίδα και έκαναν την ζωή μου όμορφη και ουσιώδης!

Είναι ο τρόπος που απλώνει τα χεράκια του δίνοντας καινούργιο νόημα στις ατελείωτες ζεστές αγκαλιές.

Είναι η αγάπη του που με ανέστησε...

Είναι ο Μιχαήλ μου αυτός που κάθε μέρα με βγάζει από το σκοτάδι.