Νανούρισμα στο γιο μου

Αγαπημένε μου Φίλιππε,

Στο διάβαζα στην ζωή χαιδεύοντας τα γλυκά χεράκια σου, έχοντας πάνω μου ανεξίτηλη την μυρωδιά σου. Ελπίζοντας πως από αυτόν τον πόλεμο θα βγεις νικητής.

Στο διάβασα στο θάνατο, με λυγμούς, τις στιγμές εκείνες που μέσα μου γινόταν ένας μεγάλος σεισμός. Έτσι ένιωσα όταν αναγκάστηκα να σε προπέμψω στον άλλο κόσμο.

Ο πόνος είναι τόσο μεγάλος, τόσο βαθύς, μαχαίρι στην ψυχή. Στο έδωσα να το πάρεις μαζί σου, μαζί με το γραμματάκι που σου έγραψαν τα ξαδερφάκια σου Βαγγέλης και Μαρία. Όλοι σε περίμεναν Φίλιππε... Όλοι.

“Προσδοκώ Ανάστασις νεκρών και ζωήν του μέλλοντος

Χρόνια σου πολλά παιδί μου για την ονομαστική σου εορτή.

Μια μέρα, εύχομαι να σε ξαναβρώ...

 

                                                                                          Νανούρισμα στο γιο μου 

“Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου νάνι...

Στον ύπνο σου έρχεται μια θάλασσα απέραντη. Βουνά 

τα κύματα της, φουσκώνουν αφρισμένα, λυσσομανάνε...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου νάνι...

Στον ύπνο σου έρχεται ένα καράβι, κι εσύ στη γέφυρα 

του καπετάνιου. Στα δεξιά σου, το κύμα που χτυπιέται,

και στα ζερβά σου... Για δες το που σε πολεμάει... 

Μα μη σε νοιάζει, γιε μου, μη φοβάσαι! Οι μηχανές δουλεύουνε 

σαν την καρδιά σου. Το σκαρί γερό και το τιμόνι στα χέρια σου...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου νάνι... 

Πελώρια αέρινη γέφυρα δένει τα περιγιάλια.

Στ' αστραφτερό δοκάρι της εσύ αγναντεύεις. 

Κοίτα κάτω, μη ζαλιστείς. Κοίτα πάνω, 

το κεφάλι σου λες κι ακουμπάει στον ουρανό...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου νάνι... 

Τι πολλά βιβλία είν' αυτά; Όλα τα έχεις διαβάσει; 

Ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα μαλλιά σου κατάλευκα. 

Τα μάτια σου είναι τα μόνα στη γη που έχουν καταλάβει. 

Το πρόσωπό σου όμορφο σαν την αιωνιότητα. 

Μην αμφιβάλλεις, μη φοβάσαι μη και δεν βρήκες ό,τι έψαχνες. 

Διάβαζε πολεμώντας, διάβαζε αυτό που διαβάζεις 

χωρίς να το ξεχωρίζεις από τη μάχη...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου νάνι... 

Άκου φωνές ακούς. Κοίτα τι όμορφα χρώματα που βλέπεις... 

Τα χέρια σου χαϊδεύουν το μάρμαρο, και να, του δίνουν το πιο σταθερό, 

το πιο ζωντανό σχήμα...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου νάνι... 

Άφοβος σαν θαλασσινός, μάστορας δημιουργός, 

φιλόσοφος γνώστης και καλλιτέχνης τολμηρός έτσι να γίνεις... 

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου νάνι...

 

                                                                                                                                       Πηγή: Ναζίμ Χικμέτ, Το ερωτευμένο σύννεφο.