Πράγματα που μου έμαθε η απώλεια

Πως να περιγράψεις; Πως να το αποτυπώσεις. Να μεταδώσεις  σε κάποια μαμά ή κάποιον μπαμπά που βρίσκεται εκεί έξω ακρωτηριασμένος, σχεδόν παράλυτος, βυθισμένος στην πιο μεγάλη θλίψη, στην απέραντη αγωνία. Εκεί που ο χρόνος σταματά. Εκεί που τα πάντα κινούνται γύρω σου, προχωρούν κανονικά, μα εσύ μένεις ακίνητος, αβοήθητος ανήμπορος να χειριστείς τα νέα δεδομένα. Το αδιανόητο γεγονός του θανάτου του ίδιου σου του παιδιού. Είσαι στην κόλαση...

Πως να σου το πω αγαπημένη μου πενθούσα μαμά πως είσαι τόσο, μα τόσο σπουδαία, πως θα τα καταφέρεις και με τις βαθιές σου πληγές θα έρθει η μέρα που θα δώσεις και θα πάρεις τόση αγάπη που δεν το φαντάζεσαι που ξέρω πως έπαψες να ελπίζεις ξέρω πως δεν το πιστεύεις πια! Πως να σου το πω αφού δεν βλέπεις τίποτα λευκό κανένα φως, καμιά σωτηρία σε αυτό το μαρτύριο. Μόνο μια άβυσσος που βυθίζεσαι κάθε μέρα και πιο βαθιά, κάθε μέρα που περνάει μακριά από το πλάσμα σου είναι για εσένα ένας εφιάλτης. Ένας εφιάλτης για τον οποίο κανένας δεν σε προετοίμασε ότι θα βιώσεις. Ένας αγώνας καθημερινός άνισος, ενάντια στο χρόνο που σε απομακρύνει όλο και πιο πολύ από τις γλυκιές αναμνήσεις, από εκείνες τις στιγμές, τις τόσο πολύτιμες που μοιράστηκες με το γλυκό σου μωράκι. Αυτές οι μυρωδιές, η αίσθηση που σου άφησε ο χτύπος της καρδιάς του στην αγκαλιά σου, θα σου μείνουν αξέχαστες.

Αξέχαστες...

Αξέχαστος όπως και εκείνος... Αξέχαστος, μαγικός αγνός, πανέμορφος με μάτια μόνο νόημα. Σε αυτά τα μάτια, στα μάτια του είδα όλη μου την ζωή.

“Φίλιππε θα σε αγαπώ για πάντα, για πάντα θα ζεις μέσα μου. Θα είσαι πάντα ο αιώνιος άγγελος μου,ποτέ δεν θα πάψω να σε αναζητώ!”

4 χρόνια και ένας μήνας και κάτι μέρες από την νύχτα που πέθανε ο Φίλιππος μου. Το σοκ για εμένα είναι πια μακριά, έχω αποδεχτεί πως για το υπόλοιπο της ζωής μου θα ζω δίχως το πρώτο μου παιδί. Χρειάστηκε μεγάλη υπομονή, τεράστια προσπάθεια ώστε να τα καταφέρω,να βρω έναν τρόπο ζωής λειτουργικό μετά τον θάνατο του.

Άλλαξαν πολλά. Χάλασαν σχέσεις, καταστάσεις, έφυγαν άνθρωποι από δίπλα μου. Μα ήρθαν άλλοι, πιο δυνατοί,γεμάτη αγάπη και κατανόηση, δίχως παράλογες απαιτήσεις και δίχως κριτική. Έτοιμοι να υποδεχτούν εμένα και το φορτίο μου. Ζεστές ψυχές που δίνουν συνεχώς, που δεν φοβούνται πως θα τους χαλάσεις την μέρα, την διάθεση, την σε κουτάκια καλό τακτοποιημένη τους ζωή. Δεν φοβούνται πως θα τους μεταδώσεις την κακοτυχία σου, πως θα τους χαλάσεις την φαντασίωση ενός κόσμου στον οποίο δεν πεθαίνουν τα μωρά.

Σε αυτούς λοιπόν που έφυγαν ή σκοπεύουν να φύγουν θα τους ευχηθώ μονάχα...“ Στο καλό ”

Μέσα από την απώλεια, έμαθα να δέχομαι και να μην αντιστέκομαι στον πόνο. Έμαθα να κλαίω πολύ, πάρα πολύ. Να κλαίω δυνατά, σιωπηλά, σε όλα τα μέρη τα μήκη τα πλάτη δίχως να σκέφτομαι τι θα πουν οι άλλοι. Έμαθα πως τα δάκρυα μου για τον Φίλιππο είναι μόνο δάκρυα αγάπης και μόνο πιο δυνατή με κάνουν.

Έμαθα για μια ακόμη φορά πως στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως κανείς μα κανείς δεν σου οφείλει τίποτα. Πως δεν ανοίκουμε σε κανέναν ούτε καν στους ίδιους μας τους εαυτούς. Κατάλαβα πως υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από όπου έρχονται τα παιδιά μας και είναι σταλμένα σε εμάς, μονάχα για όσο χρόνο προορίζονται να είναι.

Τα σώματα πεθαίνουν μα οι ψυχές είναι αθάνατες.

Έμαθα να αγαπάω βαθιά και να μην περιμένω τίποτα, αυτό το συνειδητοποίησα την στιγμή που μου ανακοίνωσαν πως ο νεογέννητος γιος μου Φίλιππος δεν θα ζήσει ούτε για λίγα 24 ώρα. Ήταν εκείνη η στιγμή που με καθόρισε... Ήταν η στιγμή που αποφάσισα να κρατήσω και να αντλήσω το γάλα που μόλις είχε κατέβει στο στήθος μου. Και τα κατάφερα, για σχεδόν 5 μήνες έζησε και τρεφόταν από εμένα. Τι μεγάλη ικανοποίηση να έχω θρέψει το βαριά άρρωστο μωρό μου. Έμαθα να παλεύω δίπλα του δίχως όρια. Με ένα άγγιγμα μου κατάφερνα να απαλύνω το λυγμό.

Είναι τόσο σπουδαίο το γεγονός, ότι τα παιδιά μας για όσο καιρό και αν μείνουν κοντά μας, μας δίνουν το κίνητρο, μας σημαδεύουν πάντα ακόμα και όταν δεν ζουν πια γίνονται  ο λόγος για να γίνεις λίγο πιο καλός από αυτό που ήσουν πριν τ' αποκτήσεις. Μέσα από την απώλεια του παιδιού μου, έμαθα πως πρέπει να δρας, να προσφέρεις σε εκείνον που βαδίζει στα σκοτάδια της ψυχής του. Και να φεύγεις βουβά ώστε να μην τον ενοχλήσεις στο ταξίδι της λύτρωσης. Να του δίνεις δίχως να γίνεσαι φορτικός. Γιατί ο δρόμος του είναι, έγινε πιο προσωπικός από ποτέ από την στιγμή που έθαψε το παιδί του.

Έμαθα πως είμαι ικανή να αντέξω τα πάντα, οι άνθρωποι μπορούν να προσαρμόζονται σε όλες τις καταστάσεις και να προχωρούν, μα δεν θα ήθελα να το ξαναπεράσω ποτέ. Ποτέ.

Μετά από τον θάνατο του Φίλιππου, έζησα το παράδοξο της γέννησης του Μιχαήλ μου. Ο οποίος δεν θα υπήρχε αν δεν έφευγε ο Φίλιππος, γιατί η καθεμία ψυχή έρχεται μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην ζωή μας.

Ο Μιχαήλ μου ήρθε σε αυτόν τον κόσμο και με αγάπησε διπλά!!! Είναι φορές που βλέπω τον Φίλιππο στις αγκαλιές, στις γλύκιες του, στις λεξούλες του, στο τόσο όμορφα που λέει το“μαμά”. Είναι τρυφερός, γενναιόδωρος και φαίνεται πως είναι αλτρουιστής μιας και όταν τον επιπλήττω επειδή γίνεται πολύ ζουζούνι πολλές φορές εκείνος τρέχει γρήγορα κοντά μου θέλοντας να τα βρίσκουμε αμέσως. Είναι τόσο αθώος και τόσο γλυκός, είναι ο ίδιος η αγάπη και η χαρά μαζί.

Έγινε όλος μου ο κόσμος!!!

Εκείνες τις ημέρες, τον πρώτο καιρό που δυσκολευόμουν ακόμα και να αναπνεύσω από τον πόνο του θανάτου, πέρα από την σύμβουλο μου στην Μέριμνα, με βοήθησαν χωρίς να το ξέρουν με τα κείμενα τους και κάποιες μανούλες να σταθώ όρθια απέναντι σε αυτό το μεγάλο κακό που μας είχε συμβεί. Το ίντερνετ σου δίνει μια δυνατότητα, να βοηθήσεις όλους εμάς τους εσωστρεφείς.

Αυτή εδώ η σελίδα ψυχικής υποστήριξης είναι η παρακαταθήκη μου.

Είναι το δώρο το Φίλιππου, η αποστολή του που άφησε σε όλους εμάς.

Το δώρος της αγάπης, της συμπόνιας στον άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη.

Στον γονιό που πενθεί, που αγαπάει και του λείπει το παιδί του, που δεν ζει πια.