Συμβουλές για το πως να επιβιώσεις μετά τον θάνατο του παιδιού σου

Έχει περάσει 1 χρόνος, 2 μήνες και 10 ημέρες από τον θάνατο του Φίλιππου. Ακόμα δυσκολεύομαι ν' αποδεχτώ ότι συνέβη.. και είμαι σχεδόν σίγουρη πως ποτέ δεν θα  συμφιλιωθώ τελείως με τον χαμό του. Δεν βρίσκω κανένα νόημα στην απώλεια του.

Τι έγινε; Τι πήγε στραβά και αρρώστησε τόσο πολύ ο πρωτότοκος μας γιος; Παγιδεύτηκα τόσο καιρό με το τι μπορεί να έκανα λάθος και γέννησα ένα παιδί μ' έναν τόσο σπάνιο όγκο. Γύρναγα συνέχεια πίσω στην περιόδο της εγκυμοσύνης μου και έψαχνα να βρω την αιτία. Περνούσα ώρες σκεπτόμενη την διατροφή μου, το πόσιμο νερό, εκείνο το σουβλάκι που απόλαυσα στο τετραήμερο ταξίδι μας στον 8ο μήνα.Ψάχναμε και οι δυο στο διαδίκτυο ασταμάτητα, διαβάζαμε στην ιατρική βιβλιογραφία για παρόμοιες περιπτώσεις, ρωτήσαμε τόσους γιατρούς, ήρθαμε σε επαφή με γονείς στο εξωτερικό. Μάταια όμως κανένας.. κανένας ειδικός δεν ήξερε να μας πει το γιατί.Οι καλύτεροι νεογνολόγοι της χώρας και όχι μόνο, μας επιβεβαιώναν για να ηρεμήσουμε ότι εγώ δεν έφταιγα, δεν υπήρχε κάποιος τρόπος να το αποτρέψω. Να τον ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΩ από το φριχτό γιγαντιαίο ηπατικό αιμαγγειενδοθυλίωμα που αναπτύχθηκε μέσα του.Αυτοί οι όγκοι συμβαίνουν σπάνια και πολλές φορές δεν φαίνονται στους υπερήχους. Ο Φίλιππος μας υπήρξε ΑΤΥΧΟΣ.

Όλα κυλούσαν φυσιολογικά κατά την διάρκεια των 9 μηνών της κύησης του, το βάρος του, η καρδιά του, η ενδομήτρια του κατάσταση ήταν άψογη. Κάναμε όλες τις εξετάσεις,πρόσεχα τόσο πολύ, τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη. Ο γιατρός μας είναι θαυμάσιος, ένας εξαιρετικός επιστήμονας, αγαπάει ιδιαίτερα την μαιευτική και στα χέρια του ένοιωθα και ΝΟΙΩΘΩ απόλυτα ασφαλής. Μπαίναμε να γεννήσω μ'ένα τεράστιο χαμόγελο,παρόλο την αγωνία της γέννας, η χαρά μου ήταν ασύλληπτη που θ'αγκάλιαζα επιτέλους το πρώτο μου παιδί. Δεν υπήρξε κανένα σημάδι για το τι θα ακολουθούσε, προσδοκούσαμε ένα γερό μωρό!

Είμασταν προετοιμασμένοι για όλα. Για τα ξενύχτια, τα νυχτερινά ταίσματα, τον μητρικό θηλασμό, την καθημερινή φροντίδα του αφαλού, τις πάνες, το μπανάκι του, όλα ήταν έτοιμα στο σπίτι. Το δωμάτιο του τον περίμενε.. εμείς τον περιμέναμε σαν τρελοί!Αποφασισμένοι να γίνουμε οι καλύτεροι γονείς! Τον θέλαμε τόσο πολύ.. τον αγαπούσαμε πριν καν τον γνωρίσουμε. Είναι αξέχαστη η ενέργεια που σου δίνει ένα μωρό...οι ελπίδες, τα συναισθήματα χαράς και τα όνειρα που έρχονται με την γέννηση του παιδιού είναι απερίγραπτα..

Για όλα ήμασταν προετοιμασμένοι... όχι όμως γι'αυτό που θ'ακολουθούσε. Για την φοβερή αυτή ασθένεια του Φίλιππου, που θα τον οδηγούσε μέσα από μια καθημερινή γιγάντια μάχη του παιδιού και της μονάδας εντατικής θεραπείας νεογεννήτων του Παίδων Παναγιώτης & Αγλαίας Κυριακού, με όλες εκείνες τις σκληρές αποφάσεις και τις δύσκολες επιλογές που κανένας γονιός να μην χρειαστεί ποτέ να πάρει, για σχεδόν 5 μήνες, στον τραγικό ΘΑΝΑΤΟ του. Τα όνειρα που έγιναν εφιάλτες.. Γι'αυτό αγαπημένοι μου φίλοι και γονείς ΔΕΝ ΣΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!

Δεν υπάρχει συνταγή λοιπόν για το πώς να επιβιώσεις μετά τον θάνατο του παιδιού σου. Δεν υπάρχουν καλούπια στον θρήνο, ούτε χρονοδιαγράμματα. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και όπως έχω ξαναπεί το πένθος είναι μια προσωπική μακροχρόνια μα υγιής ψυχική διαδικασία. Είναι η φυσιολογική αντίδραση στην ικανότητα μας να δημιουργούμε αληθινούς ΔΕΣΜΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Όταν αγαπάς και χάνεις.. πενθείς! Όταν αναγκάζεσαι ν'αποχαιρετήσεις ότι πιο όμορφο, ότι πιο πολύτιμο έχεις, το μωρό σου, όταν συνειδητοποιείς ότι αυτά τα δυνατά ματάκια που μέσα τους είδες ότι πιο αγνό και ιερό έχει να σου προσφέρει αυτή η ζωή, είδες τον Θεό στη σχέση αυτή και τώρα τ'αποχωρίζεσαι.. Πενθείς! Πήρες την αγάπη άνευ όρων που σου έδιναν, την αγάπη αυτή που πριν τον κρατήσεις στην αγκαλιά σου δεν εννοούσες ότι υπάρχει.. που όταν ειδωθήκατε νοιώσατε σαν να υπήρξατε όλη την ζωή σας μαζί..σαν να ήσουν πάντα η μαμά του και εκείνος πάντα ο γιος σου.. Σαν να σας διάλεξαν για να είστε μαζί!

Πως θα ζήσουμε χωρίς εκείνον; Πως θα τα καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας; Γνωρίζοντας ότι δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ! Σοκ, αίσθημα κενού, βαθιά θλίψη, ενοχές, οργή, φοβίες, ΜΟΝΑΞΙΑ!

Στην αρχή νοιώθεις πρωταγωνιστής σε μια θλιβερή ταινία οδύνης, δεν το πιστεύεις ότι σε σας συμβαίνει αυτό, άρνηση, περιμένεις πως θα ξανάρθει το παιδί. Το σώμα σου για να σε βοηθήσει ν'αντέξεις την απώλεια σε βάζει σε μια κατάσταση αναμονής. Μέχρι λοιπόν ν'αναγνωρίσεις τι πραγματικά έχει συμβεί.. ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΗΔΗ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΑΣ ΒΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.

Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε σύμβουλος πένθους, πονάω κάθε μέρα για το γιο μου που δεν θα μεγαλώσω, αλλά ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό γι'αυτά που έχουμε ήδη στη ζωή μας, για τους ανθρώπους που γνωρίσαμε εξαιτίας του Φίλιππου, για την αγάπη που πήραμε και παίρνουμε και που έστειλε στον δρόμο μας την Όλγα Μεταλληνού της ΜΕΡΙΜΝΑΣ.

Στην ΜΕΡΙΜΝΑ μας έδειξαν και μας δείχνουν πως πρέπει να διαχειριστούμε την μεγαλύτερη απώλεια της ζωής μας. Τον θάνατο του πρωτότοκου μας γιου. Εκεί μάθαμε να μιλάμε, γνωρίσαμε ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ίδιο πόνο και καταλάβαμε ότι δεν είμαστε ψυχικά ασταθείς και ότι οι γονείς που χάνουν παιδί αντιδρούν σχεδόν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Μέσα από το ταξίδι μου μπορώ να σας δώσω κάποιες συμβουλές. Ο τρόπος όμως και η δύναμη βρίσκεται μέσα σας. Η απώλεια του παιδιού δεν μικραίνει και δεν εξαφανίζεται με το καιρό. Η ψυχή μας και οι δυνάμεις μας μεγαλώνουν απέναντι στον θρήνο.

• Βοήθησε τον εαυτό σου να πενθήσει, μην απομακρύνεσαι από τον πόνο. Δέξου και αγκάλιασε όλα τα συναισθήματα σου, ξεσπάσματα δακρύων και οργής, κοινωνική απομόνωση, δυσκολίες προσαρμογής στην καθημερινότητα. Η ζωή σου έχει αλλάξει για πάντα αφού έχασες το γλυκό σου παιδί, αλλά δεν τελειώσε, για αρκετό καιρό θα νοιώθεις έτσι, είναι απόλυτα λογικό.Θα περάσουν χρόνια για να μπορέσεις να νοιώσεις φυσιολογικός, η βαθιά αυτή λύπη σου για το παιδί θα είναι εκεί, δεν θα τον ξεχάσεις, απλά με το καιρό θα νοιώσεις ξανά και την αγάπη του. ΜΗΝ αφήσεις κανέναν να κριτικάρει εσένα και τον θρήνο σου και ειδικότερα εκείνους που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ.
  
  
• Μην καταπιέζεις τα συναισθήματα σου, κλάψε και εκτόνωσε τον θυμό σου, χωρίς να βλάπτεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου.
  
  
• Φρόντισε τον εαυτό σου. Τις ημέρες που θα νοιώθεις πως δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, δέξου τες, μα φρόντισε να φας, να κάνεις μπάνιο, ο θρήνος καταναλώνει ενέργεια και θα εξαντληθείς. Ζήτησε κάποιες μέρες άδεια από την δουλειά σου αν το επιθυμείς.
  
  
• Βρες στήριξη κοντά σε συγγενείς και φίλους που σε καταλαβαίνουν και σέβονται τον θρήνο σου.Ανθρώπους που να μην σε πιέζουν, να μην σε απομακρύνουν από το πόνο, να σέβονται τον χρόνο σου, να επιθυμούν να σ'ακούν να αφηγείσαι ξανά και ξανά χωρίς να σε διακόπτουν, την εμπειρία της απώλειας σου. Μίλησε τους και πες τους τι χρειάζεσαι από εκείνους και πως μπορούν να γίνουν βοηθητικοί σ'εσένα και την οικογένεια σου.
  
  
• Μην ανοίγεσαι σε ξένους και σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία εμπειρία στο θέμα, θεωρώντας πως επειδή είναι γονείς θα σε καταλάβουν. Μονάχα εκείνος που έχει βιώσει την απώλεια του παιδιού του μπορεί να σε νοιώσει σε βάθος. Σίγουρα ένας γονιός μπορεί ν'αντιληφθεί τον ισχυρό δεσμό γονέα και παιδιού, αλλά να θυμάσαι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί να αναπτύξουν δεσμούς αγάπης και σχέσεις ανιδιοτελείς, απόδειξη πόσα μωράκια καταλήγουν στα ιδρύματα, λόγω κάποιας αναπηρίας τους ή επειδή κάποιοι απλά δεν τα θέλουν για τους δικούς τους ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΥΣ λόγους. Δεν είναι όλοι καλοπροαίρετοι στις μέρες μας. Απέφυγε εκείνους που θα σε παροτρυνούν να πάρεις φάρμακα ή αλκοόλ για να ξεχάσεις, να βγείτε το βράδυ για να ξεσκάσετε, να σου προτείνουν να κάνετε αμέσως ένα παιδί για να παρηγορηθείτε(το επόμενο παιδί πρέπει να είναι το αποτέλεσμα της αγάπης του ζευγαριού όχι ο αντικαταστάτης του μωρού που πέθανε). Ορισμένοι επιμένουν να σου λένε πως πρέπει να ξεχάσεις και να συνεχίσεις και άλλα πολλά,με αποτέλεσμα εκείνοι να συνεχίζουν φυσιολογικά την ωραία ζωούλα τους, εσύ να έχεις επιβαρυνθεί και να νοιώθεις και επιπλέον πως χρήζεις ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ επειδή πονάς ΑΚΟΜΑ για τον ΘΑΝΑΤΟ του ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ.
  
  
• Τολμήστε να παρευρεθείτε μετά από κάποιο διάστημα σε εκδηλώσεις που αφορούν παιδιά, παραδείγματος χάρη βαφτίσια, πάρτυ γενεθλιών παιδιών συγγενών και φίλων, βόλτες με τον σύντροφο σε χώρους που κυκλοφορούν οικογένειες με τα υγιή και ζωντανά παιδιά τους. Πρέπει να προσπαθήσεις να διαχωρίσεις τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου από το δικό σου.Θα πάρει χρόνο και πολύ πόνο το ξέρω, το έχω περάσει. Σιγά σιγά πάντα. Προσανατολίσου στην ζωή, όσο βολικά και οικεία νοιώθεις με το αίσθημα του θανάτου, υπάρχει ακόμα και η καλή πλευρά της ζωής. Επέτρεψε στον εαυτό σου να απολαύσει τις χαρές που θα προκύψουν και προσπάθησε να μην νοιώθεις ενοχές γι'αυτό (π.χ εκδρομές και βόλτες στην φύση).
  
  
• Τίμησε την μνήμη του παιδιού σου, οργανώντας τελετές μνήμης όπως τα μνημοσύνα ή συγκεντρώσεις με την ευρύτερη οικογένεια και φίλους ώστε να μοιραστείτε τις αναμνήσεις και να θυμηθείτε το παιδί όλοι μαζί. Φτιάξε το φωτογραφικό του λεύκωμα, με το καιρό θα ανατρέχεις συχνά στα ενθύμια του για να νοιώσεις κοντά του, θα σε ανακουφίζει. Κάνε μια δωρέα στην μνήμη του σ'ένα φιλανθρωπικό σύλλογο ή στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκε αν έχετε την οικονομική δυνατότητα. Προσπάθησε να μεταμορφώσεις τον πόνο σου σε αγάπη για τον συνάνθρωπο, μόνο όταν θα είσαι έτοιμη να σηκώσεις κάποιου άλλου το βάρος, πρέπει να έχεις φροντίσει πρώτα εσένα για να φροντίσεις και κάποιον άλλον.
  
  
• Τα βήματα σου θα είναι μωρουδιακά, μην νομίζεις πως θα τρελαθείς επειδή ο πόνος είναι εξαιρετικά ισχυρός. Έχεις επιβιώσει ήδη από τον θάνατο του, είσαι ένας ιδιαίτερα δυνατός άνθρωπος έζησες το αδιανόητο και είσαι ακόμα όρθιος, μην το ξεχνάς τώρα που νοιώθεις ανήμπορος.
  
  
• Ζήτησε επαγγελματική βοήθεια. Απευθύνσου στην Μέριμνα και στις ομάδες αυτοβοήθειας, εκεί θα βρείτε ανθρώπους γεμάτους δύναμη και συμπόνια, αληθινά αφοσιωμένους στο να βοηθήσουν γονείς που δέχτηκαν το χτύπημα της απώλειας του παιδιού τους, να βρουν ελπίδα και γαλήνη στην ζωή τους.
  
  
• Επέτρεψε στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σου να εκφράζουν το θρήνο τους με τον δικό τους μοναδικό τρόπο και σε διαφορετικές στιγμές. Μην τους λες πως πρέπει να νοιώθουν και τι να εκφράζουν.
  
  
• Γράψε γράμματα που δεν θα σταλούν ποτέ, στο παιδί που έχασες. Είναι ιδιαίτερα θεραπευτικό, θα νοιώσεις πως με αυτόν τον τρόπο θα πεις πράγματα που δεν πρόλαβες να πεις.Ειδικοτέρα αν νοιώθεις κάποιο βάρος ή κάποια ενοχή που δυσκολεύεσαι να την μοιραστείς με τους άλλους. Βγάλε ότι έχεις να πεις, τίποτα δεν πρέπει να εγκλωβίζεται μέσα σου. Με αυτόν τον τρόπο θα ανακουφιστείς και θα νοιώσεις πως αποκτάς ξανά επικοινωνία με το αγαπημένο σου παιδί που τόσο πολύ σου λείπει.
  
  
• Επισκέψου το κοιμητήριο αν σε βοηθάει.Το πρώτο χρόνο μπορεί να είναι καθημερινή σου συνήθεια, νομίζεις ότι κάτι θα βρεις. Στην πορεία με την βοήθεια κάποιου πνευματικού ή σύμβουλου πένθους, προσπάθησε να ορίσεις μια συγκεκριμένη μέρα την εβδομάδα ή το μήνα που θα το επισκέπτεσαι. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τον συμβολισμό του μνήματος ώστε να μην γίνει ψυχαναγκασμός (εγώ ακόμα το παλεύω).
  
  
• Προσευχήσου. Αν έχεις πίστη, στρέψου σε αυτήν για βοήθεια, βρες έναν κατάλληλο πνευματικό,ο οποίος θα σου λύσει πολλές απορίες για το που βρίσκεται το μωρό σου, φρόντισε να τον επισκέπτεσαι συχνά.Θα μάθεις για την αιώνια ζωή και θα ελπίζεις πια μονάχα σε αυτήν. Ο Θεός είναι ο μεγαλύτερος παρηγορητής, το μεγαλύτερο παυσίπονο για τον γονιό που πενθεί είναι η ελπίδα εκείνης της γλυκιάς αντάμωσης με το σπλάχνο του, όταν Εκείνος αποφασίσει να τους ενώσει ξανά. Όταν οι άνθρωποι δεν θα έχουν χρόνο και όρεξη για εσένα ο Θεός θα είναι πάντα εκεί, νύχτα μέρα ν'ακούσει τις προσευχές σου, ν'απαλύνει τον μεγάλο σου πόνο. Μην θυμώνεις μαζί του, δεν σε τιμώρησε και δεν σου στέρησε το παιδί για να υποφέρεις.Μας πρόσφερε τα παιδιά μας και όταν εμείς οι άνθρωποι δεν καταφέραμε να ανακουφίσουμε τον σωματικό πόνο της ασθένειας και να τους δώσουμε την μόνιμη λύση, την θεραπεία, Εκείνος τους χάρισε την αιώνια ζωή και έδωσε σ'εμάς έναν αληθινό άγγελο να μας περιμένει.

Ονειρευόμαστε την λαμπρή αυτή μέρα που θ'αγκαλιάσουμε τον Φίλιππο μας

Οι ουρανοί σε έχουν

Καλήν ανάσταση γιε μου

ΜΑΖΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!! 

 

Πηγή:Ενημερωτικό φυλλάδιο Μέριμνας - Στηρίζοντας την οικογένεια που Θρηνεί.