Στον γιο που δεν μπόρεσα να κρατήσω

Αγαπημένε μου Φίλιππε,

Σήμερα στα γενέθλια σου δεν θα σβήσεις κεράκια, δεν θα λάβεις ούτε δώρα ούτε ευχετήριες κάρτες. Για κάποιους είσαι απλά μια ανάμνηση, μα για εμένα είσαι το παιδί μου που το λατρεύω και το αγαπάω με όλη μου την καρδιά! Είσαι και θα είσαι για πάντα ο γιος μου. Είσαι και θα είσαι για πάντα ο μεγάλος αδερφός του Μιχαήλ και ας μην συναντηθήκατε και ας μην ζήσατε ποτέ μαζί.

Παρόλο που πάντα βρίσκεις ένα μυστήριο τρόπο να μας δείξεις πως είσαι μαζί μας, παρόλο που πάντα αγάπη μου όταν βρίσκομαστε σε ανάγκη μας δίνεις την βοήθεια σου και έτσι μπορώ να σε νοιώθω χωρίς να σε αγγίζω και να ελπίζω στην αντάμωση μας, κάθε μέρα μας λείπεις, κάθε μέρα ευχόμαστε όλα να ήταν διαφορετικά. Οι ζωές μας είναι αιώνια δεμένες. Το κενό που άφησες τόσο μεγάλο και εγώ κουράστηκα πια να μιλάω στις φωτογραφίες. Είμαι τόσο θυμωμένη ακόμα...

'Υπουλο συναίσθημα ο θυμός... σε εξουθενώνει, με την θλίψη τα πήγαινα καλύτερα. 

Σε ευχαριστώ που έμεινες για 4 μήνες και 18 ημέρες για να σε γνωρίσω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μας αγκαλιά! Η καρδιά σου χτύπαγε τόσο δυνατά και εγώ ήμουν τόσο γεμάτη που σε αγκάλιαζα για πρώτη φορά,18 ημέρες μετά την γέννηση σου, μα και τόσο αμήχανη λόγω της κατάστασης σου. Σε ευχαριστώ Φίλιππε που άντεξες τόσα πολλά μονάχα για να σε αγγίζουν τα χέρια μου. Είμαι ευγνώμων που είχα αυτόν τον χρόνο μαζί σου. Που κατάφερα για τόσο καιρό να κοιτώ μέσα στα μάτια σου και να ονειρεύομαι πως μια μέρα θα ζήσουμε και φυσιολογικά μαζί! Δεν θα σε άλλαζα ποτέ. Θα τα ξαναέκανα όλα από την αρχή και ας γνώριζα πως θα σε χάσω, πως για το υπόλοιπο της ζωής μου θα ζω με έναν πόνο. Μου άλλαξες την ζωή. Μ' έμαθες να μην τα παρατάω ποτέ, ν' αγαπάω και να παλεύω δίχως όρια!

Υπέφερες τόσο πολύ, προσπαθήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις να σε βοηθήσουμε, να σε θεραπεύσουμε. Συγνώμη δεν μπόρεσα να σε σώσω. Ήθελα να σου δώσω μια καλή ζωή, δεν τα κατάφερα. Απέτυχα και αυτό δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Δεν έπρεπε να συμβεί σε εσένα αυτό, η ζωή σου είχε μόλις ξεκινήσει. Το παρακολούθησα το δράμα σου παιδί μου... εγώ ξέρω... έζησα τον πόνο σου... Φίλησα τα δάκρυα σου... Πάλεψες τόσο σκληρά μα ο αγώνας σου τόσο άνισος, τόσο μεγάλη η ασθένεια αγάπη μου, θεριό στο βρεφικό σου κορμάκι πως να την νικήσεις; Κανένα μωρούλι δεν πρέπει να αρρωσταίνει τόσο βαριά!

Χάθηκες τόσο μικρούλης Φίλιππε... Δεν πρόλαβα να σου δώσω την ψυχή μου ολόκληρη!

Η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια από τότε που έφυγες εσύ μέσα από αυτήν. Μα θέλω να ξέρεις πως χαμογελάμε και πάλι με τον μπαμπά, αρχίζουμε και απολαμβάνουμε πράγματα τα οποία είχαμε ξεχάσει για πολύ καιρό. Ο αδερφός σου ο Μιχαήλ έφερε μεγάλη χαρά στο σπίτι μας με τον ερχομό του. Μαζί του η ζωή έγινε και πάλι γλυκιά!                                                                                                                                         Είναι πολύ χαμογελαστός, ζωηρός μα απίστευτα τρυφερός! Οι αγκαλιές του είναι τόσες πολλές, σαν να είναι από δυο παιδιά! Σαν να γνωρίζει πόσο τις χρειάζομαι, πόσο τις λαχτάρησα μαζί σου και προσπαθεί να τις αναπληρώσει. Σε νοσταλγώ παιδί μου... Ποτέ δεν πίστευα ότι μπορώ να αγαπήσω κάποιον τόσο πολύ μέχρι τη μέρα που γεννήθηκες εσύ και εκείνος! 

Αγαπημένε μου γιε, σου υπόσχομαι ότι θα συνεχίζω να ψάχνω την χαρά και την ελπίδα μέσα από τον πόνο, θα βρίσκω πάντα τη δύναμη μέσα από το απόλυτο σκοτάδι. Σου υπόσχομαι για μια ακόμη φορά, πως θα προσπαθώ να ζω μ' έναν τρόπο που θα σε κάνει  μονάχα περήφανο.

Αγγελούδι μου... Χρόνια πολλά στην ζωή μετά!
Η μαμά, σ'αγαπάει πολύ Φίλιππε!
Είσαι το πιο καλό παιδί!