Τα σημάδια της ''ελευθερίας''

Σήμερα 15 Οκτωμβρίου είναι παγκόσμια ημέρα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης. Θυμόμαστε και τιμάμε δημόσια όλα τα μωρά που χάθηκαν τόσο νωρίς.Τιμάμε τον Φίλιππο που έζησε και πάλεψε.. και που η αγάπη μας για εκείνον ήταν είναι και θα είναι αιώνια!

Σήμερα για πρώτη φορά στην σελίδα μας, θα τιμήσουμε και ένα άλλο αγγελούδι που σημάδεψε για πάντα την ζωή των γονιών του, ένα γλυκό μωρούλι που θα έπρεπε να βρίσκεται στην αγκαλιά τους, τον φίλο μας τον Ερμή, μέσω της μαμάς του της Έλλης που μοιράζεται τόσο θαρραλέα τα συναισθήματα της για εκείνον.. Σε ευχαριστώ.. γενναία μαμά που βρήκες την δύναμη να μας μιλήσεις, αγγίζεις πάντα την καρδιά μου!

 

Τα σημάδια της ''ελευθερίας''

Τα σημάδια της ''ελευθερίας'', δεν είναι τίτλος βιβλίου! Ούτε κινηματογραφική ταινία! Ούτε ιστορία! Είναι οι σκέψεις του μυαλού, αυτές οι αστραπές, που με ισωπέδωσαν την πιο δύσκολη και μαύρη περίοδο της ζωής μου, της ζωής μας, της ζωής μας μαζί με το πιο όμορφο δώρο που μόλις είχαμε πιάσει στα χέρια μας, τον Ερμή μας! Του πρώτου μας παιδιού! Του πιο πολύτιμου δώρου που έχω πάρει ποτέ, που είχα φτιάξει εγώ.. εμείς μαζί με τον άντρα μου!

Όσες σελίδες και αν γράψω, βιβλία και εγκυκλοπαίδειες ολόκληρες, αυτά που έζησα, αισθάνθηκα και βίωσα δεν θα τα νιώσει κανείς, ούτε θα τα καταλάβει αν δεν τα έχει νοιώσει ο ίδιος. Δεν είναι άθλος ούτε κάθε φορά που μιλάω για τον Ερμή αποσκοπώ σε κάτι, κάπου. Είναι απλά ένα είδος λύτρωσης, εκείνη την στιγμή το να μιλάω για εκείνον. Γιατί λύτρωση πραγματική δεν νιώθεις ποτέ αν έχεις χάσει το παιδί σου.. Είναι τόσο βίαιη η βία που βιώνεις όταν έρθει κάτι τέτοιο που πραγματικά νιώθεις ότι είσαι έξω από την πραγματική ζωή.. και που είσαι;..σε ένα όνειρο, κακό, που θέλεις να τελειώσει.. να τελειώνει! Μέσα λοιπόν στην εντατική μονάδα όπου βρισκόταν ο Ερμής για τρεις ολόκληρες εβδομάδες ο φόβος που επικρατούσε στην ψυχολογία μας, τα κουκούλωνε όλα.. τι σημασία έχουν οι λεπτομέρειες; τι θα αλλάξει αν τις αναλύσω; το συναισθηματικό κομμάτι ήταν τόσο οδυνηρό,τόσο δυνατό που παρέλυες!

Τα σημάδια λοιπόν της ''ελευθερίας'' ήταν τα κακά νέα που κάθε μέρα οι γιατροί μας θύμιζαν. Αυτή η ''ελευθερία'' που έτρεμα ότι πλησίαζε, ότι θα μας τύλιγε.. Ελεύθερος είναι όμορφη λέξη, αισιόδοξη, ανέμελη,λευκή.. αυτή όμως η δικιά μας ''ελευθερία'' θα σήμαινε και το τέλος του Ερμή μας! Ελεύθεροι να κάνουμε τι; να πάμε όπου θέλουμε; που; πως; χωρίς το μωρό μας; Όταν φέρνεις στην ζωή ένα μωρό είσαι εγκλωβισμένος στην ευτυχία, στην γλυκιά αυτή ύπαρξη, δεν θες να έχεις χρόνο για τίποτα άλλο, θες να το έχεις όλη μέρα αγκαλιά και να το χορτάσεις! Ποιος επιζητά εκείνες τις στιγμές ελευθερία;

Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα Σαββάτου ο Ερμής μας,ο φωτεινούλης μου, το στρουμφάκι μου.. έφυγε από τη ζωή.. και ήρθε βίαια η ''ελευθερία'', τόσο σκληρά,τόσο άσχημα, τόσο οδυνηρά, τόσο βίαια! Μια μαμά χωρίς μωρό, ένας μπαμπάς χωρίς μωρό.. δυο γονείς σκέτοι, ξεκάρφωτοι και μόνοι τους! Μέσα σε μια τόσο μεγάλη οδύνη που το μυαλό δεν αντέχει να διαχειριστεί!

Αυτά τα λόγια είναι αφιερωμένα σε όλες τις μαμάδες και στους μπαμπάδες που έχασαν τα μωρά τους.. Η ζωή δεν είναι πια η ίδια.. όλα διαφορετικά, μοναχικά, σκέτα, άδεια.. μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό. Αναπολούμε, θυμώνουμε, γελάμε, πονάμε! Αναζητάμε! Ποτέ δεν είπα ''γιατί σε εμάς''; Αυτό που με πληγώνει είναι που δεν θα τον ξαναδώ ποτέ! Ναι.. θα κάνω άλλα παιδιά.. και έκανα την Εριφύλη μου.. αλλά τον Ερμή μου δεν θα τον έχω ποτέ αγκαλίτσα μου!

Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή μου ''Μαμά ο Ερμής μας.. έφυγε , έγινε αγγελάκι! Και καταρρέω ολόκληρη πάντα.. θάβεται όλη η ψυχή μου.. είναι σαν να μην υπάρχω πια! Σαν να έχω φύγει μαζί του!

Με αγάπη,

Έλλη, η μαμά του Ερμή, 2,5 χρόνια και κάτι.. μακρυά του.