Τίποτα δεν συγκρίνεται με τον θάνατο ενός παιδιού

Όταν πεθαίνει το παιδί σου, το έχω ξαναπεί, η ζωή όπως την ήξερες έχει τελειώσει. Είσαι ένας άνθρωπος μισός πια. Η γέννηση και ο θάνατος του Φίλιππου για εμένα υπήρξε το πιο μεγάλο σχολείο. Ένα σχολείο αντιφατικών συναισθημάτων. Τη μια στιγμή να νιώθεις ευλογημένος που απόκτησες και έζησες αυτό το παιδί έστω και για τόσο λίγο και την επόμενη καταραμένος επειδή θα πρέπει να ζεις και να προχωράς με τον μεγαλύτερο πόνο. Τον πόνο του θανάτου, που εδώ και 3 χρόνια δεν έπαψε ούτε για ένα λεπτό της ημέρας να μην με πονά.

Όλο αυτό τον καιρό μετά τον θάνατο του Φίλιππου, με πλησίασαν αρκετοί άνθρωποι προσφέροντας μου κάποιου είδους συμπόνιας. Κάποιοι σεβάστηκαν πραγματικά την θλίψη μου και με την ανθρώπινη τους αυτή στάση τίμησαν και την μνήμη του μωρού μου. Κάποιοι όμως προσπάθησαν να μειώσουν την σημαντικότητα της κατάστασης, λέγοντας τις κλασικές απαράδεκτες κοινοτυπίες. Προσπάθησαν να συγκρίνουν την απώλεια μου με κάποια άλλη, λέγοντας στα μούτρα μου για την τάδε που το παιδί της ήταν μεγαλύτερο και που πέθανε και το πως εγώ θα έπρεπε να συνεχίσω, να μην πηγαίνω στο κοιμητήριο, να μην μιλάω για εκείνον, να κρύψω τις φωτογραφίες δεν μου κάνει καλό, πως υπάρχουν και άλλα πιο χειρότερα και να λέω και πάλι καλά δηλαδή που εγώ τον έχασα μόνο 5 μηνών αντί για 25 ετών, πόσο τυχερή είμαι! Εγώ μέσα μου να βράζω, να θέλω να της ουρλιάξω να σκάσει γιατί ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του σταυρό και οφείλει να το σεβαστεί, να πάψει γιατί με αυτά που λέει με πληγώνει περισσότερο και προσβάλει και το παιδί μου, που ήταν τόσο μικρό και αθώο. Που έζησε μια κόλαση από τη στιγμή που ήρθε σε αυτή τη ζωή. Πως ήταν και είναι ένας ήρωας ένας αγωνιστής που πάλεψε τόσο πολύ για να ζήσει. Πως ήταν μονάχα ένα γλυκό αγγελούδι και δεν του άξιξε τίποτα απ'όσα τράβηξε. Δεν ήταν ένας ενήλικας που πήρε τις λάθος αποφάσεις και γι'αυτό αρρώστησε, όταν μεγαλώνεις ξέρεις πως κάθε πράξη έχει και μια συνέπεια. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν έτρεχε χωρίς ζώνη, δεν πήρε την ζωή την δικιά του και κανενός άλλου δεδομένη. Απλά γεννήθηκε μ'έναν φριχτό όγκο που αφού τον σκότωνε κάθε μέρα στο τέλος του πήρε την ζωή.

Τίποτα δεν συγκρίνεται με τον θάνατο ενός παιδιού. Για τον γονιό σε όποια ηλικία και αν πεθάνει το παιδί είναι το ίδιο, μικρό ή μεγάλο για την μάνα δεν κάνει καμιά διαφορά, το παιδί της θα είναι πάντα παιδί της ακόμα και 60 χρονών να'ναι. Γιατί όμως τέτοια διάκριση μεταξύ μιας μωρομάνας και μιας μητέρας που θάβει ένα μεγάλο παιδί; Ποιος ζυγίζει την απώλεια; Ποιος βγάζει τέτοια στερεότυπα πάνω στο δράμα, στον πόνο του άλλου! Γιατί ο δικός μου ο πόνος να είναι μικρότερος; Εξαιτίας του μικρού μεγέθους του Φίλιππου; Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που οδηγεί έναν άνθρωπο σε μια τέτοια συμπεριφορά. Ίσως να είναι η παντελής έλλειψη ευαισθησίας προς τον συνάνθρωπο, ο εγωισμός, η αγένεια, η μικροψυχία. Τόσο πολύ τους ενοχλεί το πένθος μας; Τόσο πολύ διαταρράσει τις ισορροπίες τους, την καλά τακτοποιημένη σε κουτάκια ζωής τους; Αν συνέβαινε όμως στους ίδιους ή στα παιδιά τους θα είχαν την ίδια άποψη; Γιατί θα πρέπει να απολογούμαστε ξανά και ξανά σε εκείνους για την αγάπη μας στα παιδιά μας; Εκείνοι αν έχαναν μια μέρα τα δικά τους θα έπαυαν και να τα αγαπούν; Έτσι δείχνω εγώ την αγάπη μου στον Φίλιππο, μέσα από εδώ μιλώντας για εκείνον, μέσα από τις επισκέψεις στο κοιμητήριο, μέσα από τα πρόσφορα και τα κεριά που του ανάβω στους ναούς, μέσα από κάθε καλή πράξη που κάνω και νιώθω πως με φέρνει όλο και πιο κοντά του. Γιατί δεν μπορώ να τον αγγίξω πια. Δεν μπορώ να του πω πόσο τον αγαπώ! Γιατί είναι νεκρός. Ποιος θα μου ορίσει για πόσο καιρό θα τον θρηνώ; Ποιος; Η κοινωνία; Που ήταν η κοινωνία την νύχτα των Χριστουγέννων που πέθαινε το παιδί μου; Σε κάποιο ρεβεγιόν; Σίγουρα όχι εκεί που βρισκόμουν εγώ και ο άντρας μου.. Στο απόλυτο σκοτάδι.. στην πιο βαθιά άβυσσο.. Στον εφιάλτη που δεν θέλει κανένας να ζήσει.. Σε αυτό το μέρος που κανένας δεν θέλει να βρεθεί.

Με πλησίασαν και γλυκιές μανούλες που δεν έχουν χάσει μωρό θέλοντας να με στηρίξουν και τις ευχαριστώ πολύ, επειδή πιστεύουν πως καταλαβαίνουν επειδή είναι και εκείνες μάνες. Νομίζουν ότι μπορούν να καταλάβουν μα δεν μπορούν και αυτό είναι τόσο καλό πιστέψτε με! Καταλαβαίνουν τον δεσμό του γονιού. Μονάχα αυτό όμως, γιατί για εμένα ο φόβος ο δικός τους είναι η πραγματικότητα μου, η ιστορία μου. Από την οποία δεν μπορώ να δραπετεύσω, ούτε να ξεχάσω. Η οποία με καθορίζει καθημερινά στα πάντα, στις σχέσεις μου, στις πράξεις μου ακόμα και στον τρόπο που μεγαλώνω τον δεύτερο μου γιο τον Μιχαήλ μου. Όταν επισκεπτόμαστε με τον Μιχαήλ το νοσοκομείο που έζησε και πέθανε ο Φίλιππος για κάποιες εξετάσεις ρουτίνας, νιώθω σαν να τρώω κάθε φορά χαστούκια στο πρόσωπο και τρέμω μην συμβεί κάτι και χάσω και αυτό μου το παιδί. Πόσο ανακούφιση Θεέ μου αισθάνομαι την ώρα της επιστροφής στο σπίτι! Κανένας γονιός δεν πρέπει να ζήσει τον θάνατο του παιδιού του.

Γιατί ο φόβος αυτός έγινε πραγματικότητα για εμένα και ξέρω πόσο κοντά είναι η ζωή στον θάνατο. Ξέρω πως είναι να νιώθεις ασφυξία ενώ αναπνέεις. Πως είναι να νιώθεις νεκρός ενώ ζεις. Ξέρω πως είναι να αγκαλιάζεις και να φιλάς το νεκρό σου παιδί και να παρακάλας να ξυπνήσει για να δεις μέσα στα μάτια του έστω μια τελευταία φορά! Φαντάσου να πρέπει να διαλέξεις τα ρουχαλάκια του, όχι αυτά που θα του βάλεις στην βόλτα σας αλλά εκείνα που θα τον ντύσεις στην κηδεία του. Φαντάσου να πρέπει να μαζέψεις όλα τα πραγματάκια του και να τα βάλεις σε ένα κουτί γιατί πρέπει να προχωρήσεις, να χαιδεύεις και να μιλάς στην φωτογραφία του, να πηγαίνεις κάθε μέρα λουλούδια στο μνήμα του, μου είναι αδύνατον να ξεχάσω πόσο παγωμένος και ακίνητος ήταν την τελευταία φορά που τον είδα. Φαντάσου να πρέπει να μείνεις δυνατή την ώρα που θες μονάχα να τον ακολουθήσεις. Να πρέπει να φροντίσεις ακόμα και τα διαδικαστικά και κάποιος ανίδεος υπάλληλος του ασφαλιστικού σου ταμείου να σβήνει μ'ένα Χ το όνομα του νεκρού σου παιδιού επειδή του προσκόμισες την ληξιαρχική πράξη θανάτου όπως όφειλες και κάθε φορά που ανοίγεις το βιβλιάριο υγείας σου να βλέπεις αυτο το Χ.

Ληξιαρχική πράξη θανάτου.. ακόμα δεν πιστεύω πως δεν θα τον ξαναδώ. Πως ο δικός μου γιος ο Φίλιππος δεν ζει! Όταν βιώνεις αυτό το θάνατο αλλάζεις σαν άνθρωπος, αυτός που νόμιζες πως ήσουν δεν υπάρχει πια, υπάρχει μόνο μια σκιά του.

Η ζωή μας όμως δεν θα είναι ποτέ τόσο γλυκιά όσο είναι τώρα που μεγαλώνουμε τον μικρό μας Μιχαήλ. Είναι ο ίδιος η χαρά της ζωής! Πόσα του οφείλω! Πόσο πολύ τον αγαπώ!

Κάθε μέρα με παίρνει μαζί του στην χαρά, ταξιδεύουμε και ονειρεύομαι και πάλι με τα μάτια ανοιχτά..