Χριστούγεννα

 

 Γιατί αυτή τη σιωπή αγγελούδι μου κρατάς;

Τέσσερα χρόνια χωρισμού πέρασαν που έφυγες... που πας;

Τι κοίταγαν; Τι έβλεπαν τα μάτια σου, αγάπη μου σπλάχνο μου γιατί δεν μου απαντάς;

Ένα λουλούδι ήσουνα πως να πάψω, πως να μην σε αναζητώ.

Ένα μπουμπούκι έθαψα, πως να ξεχάσω... κουράστηκα να αιμοραγγώ.

Πως να μην σε καρτερώ;

Γίνεται στ' αλήθεια ποτέ να πάψω να σε αγαπώ;

Ένα τεράστιο κενό

'Εφυγες και άφησες πίσω σου τόση ... μα τόση ατελείωτη σιωπή.

Τα χρόνια θα περνούν και εγώ παντού θα το μαρτυρώ πως είχα κάποτε ένα γιο

Που τον έχασα πολύ πολύ μικρό

Τον πρώτο μου, τον Φίλιππο τον πιο δυνατό.

Διάλεξε να φύγει μακριά από την δικιά μας αγκαλιά.

'Εσπασε στα δυο εκείνα τα Χριστούγεννα...

Θυμάμαι....

Εκείνο το ξημέρωμα θυμάμαι και δίχως γιατρεία έμεινε ανάπηρη για πάντα, η δόλια μου η καρδιά.

Ματάκια λαμπερά, μαλάκια απαλά δεν θα στα χαιδέψω δεν θα σε πάρω ξανά αγκαλιά.

Τιμή που σε γέννησα που σ'έζησα

Που έντυσες την ζωή μου με στοργή και με χαρά.

Σαν να γέρασα όμως, όταν έπαψε η καρδιά σου στο στήθος μου να χτυπά.

Ποιος να μου το έλεγε πως θα ζήσω τέτοια συμφορά.

Σκοτάδι, θρήνος κοιμήθηκες  μωρούλι μου...

Γιατί, γιατί... να μην σε αγγίζω πια.

Σε βλέπω ψηλά στον ουρανό.

Άπλωσε μονάχα το χεράκι σου 

Όταν θα φεύγω από τον μάταιο τούτο τον κόσμο

Μονάχα από εσένα... από εσένα καρδούλα μου

Φωνάζει η μανούλα σου 

Από εσένα...

Στις φτερούγες σου γιε μου άγγελε μου πάρε με να πιαστώ.